Η σειρά του 2019 «Fosse/Verdon» με τον Σαμ Ρόκγουελ και τη Μισέλ Γουίλιαμς αντίστοιχα στους ρόλους του ασύγκριτου σκηνοθέτη και πρωτοποριακού χορογράφου και της ηθοποιού, χορεύτριας, συζύγου και αιώνιας μούσας και αρωγού του χρειάστηκε 8 επεισόδια για να ξεδιπλώσει την καρμική, εκρηκτική, τρυφερή, βαθιά, αυτοκαταστροφική και κακοποιητική σχέση αλληλεξάρτησης που διήρκεσε δεκαετίες, με δορυφόρους όσους και όσες έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην κοινή ζωή τους. Στο All that jazz, φράση-κλειδί από το Chicago και το πολύβουο χάος που συνοψίζεται μέσα σε τρεις εμφατικές λέξεις, ο Μπομπ Φόσι αποφεύγει συστηματικά την ανιαρή παγίδα του βιογραφικού δράματος για να υπογράψει σε δυο ώρες τη ζωή και την τέχνη του, και μαζί με αυτά τον θάνατό του, όπως σχεδόν τον βίωσε στην πραγματικότητα, καταρρέοντας από το στρες και τις ουσίες που κατανάλωνε μανιακά αμέσως μετά τον θρίαμβό του στα Όσκαρ για το Καμπαρέ και τα Emmy για το Liza with a Z, μεταξύ του μοντάζ του Λένι ο Βρομόστομος και του περιπετειώδους ανεβάσματος του θεατρικού Chicago. Εκτός όλων των άλλων, η ισορροπία μεταξύ του Φόσι και της Βέρντον, ιστορικά και ηθικά επιβεβλημένη, έστω και αναδρομικά, με βάση τη συμβολή μιας γυναίκας που κινδύνευε να χαθεί στη σκιά μιας ιδιοφυΐας, είναι η μεγάλη διαφορά μεταξύ της μίνι σειράς και της βαρέως αυτοβιογραφικής ταινίας του 1979, όπου ο δράστης βασιλεύει ανενόχλητος και ο Φόσι, ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος, εκφράζει τη συμπεριφορά, τις σκέψεις και τον ψυχισμό του με απερίστροφη εγωπάθεια μέσω του πρωταγωνιστή Τζο Γκίντεον, του alter ego του που βρίσκεται στη δίνη μιας ατελείωτης προετοιμασίας και της σφοδρής σύγκρουσης της αχαλίνωτης δημιουργικότητας με τη σωματική αποσύνθεση. Πρόζα, μιούζικαλ, φαντασία και επώδυνα εξομολογητικό δράμα, το Η παράσταση αρχίζει, όπως είχε πρωτοπαιχτεί στις ελληνικές αίθουσες, είναι μια εκτυφλωτική αυτοπροσωπογραφία κινούμενων εικόνων και ταυτόχρονα ένα από τα πιο σκοτεινά παραμύθια για την αμετανόητη αναλγησία, με μουσικοχορευτικά κρεσέντι να μπερδεύονται με βιντεοκλιπίστικες δραματικές βινιέτες, όπως οι περίπου πραγματικοί χαρακτήρες ανακατεύονται με αληθινά πρόσωπα – η ερωμένη Αν Ράινκινγκ παίζει τον εαυτό της. Η συναρπαστική εμπειρία του All that jazz είναι οι ατέλειές του, και τρέφεται από αυτές σαν τον Φόσι που πυροδοτούνταν από τα ξαφνικά του τινάγματα στο κενό και τις υπερβολές για να φτιάξει κάτι καινούργιο, όπως αυτό το magnum opus, και σίγουρα το πιο αντιπροσωπευτικό έργο μιας καριέρας που έμελλε να τελειώσει όχι πολύ μετά. Με την Τζέσικα Λανγκ ως τον πιο όμορφο Θάνατο που έχει απεικονιστεί στο πανί, η Παράσταση του Φόσι κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών εξ ημισείας με το Ταμπούρλο του Φόλκερ Σλέντορφ και 4 (τεχνικά) Όσκαρ από τα 9 για τα οποία είχε προταθεί το 1980.