Η καλύτερη ταινία του Μπεν Στίλερ-σκηνοθέτη (δεν είναι και δύσκολο, η φιλμογραφία του δεν περιλαμβάνει διαμάντια), η Τροπική Καταιγίδα είναι μια εκ των έσω ματιά στον παράλογο και υπερβολικό κόσμο των ηθοποιών, που για τον ένα ή τον άλλο λόγο έχουν χάσει την μπάλα και την επαφή με την πραγματικότητα και ζουν στο θαυμαστό κόσμο της σοκοφρέτας. Ο Στίλερ είναι ένας ξεπεσμένος ήρωας δράσης που χρειάζεται επειγόντως μια επιτυχία και την αναγνώριση των συναδέλφων του. ο Τζακ Μπλακ είναι εξαρτημένος από ουσίες και θέλει να αποδείξει πως είναι λιγότερο γελοίος από ό,τι δείχνει. Και ο Ρόμπερτ Ντάουνι είναι ένας βραβευμένος με 5 Όσκαρ Αυστραλός ηθοποιός που λατρεύει τη μέθοδο της Μεθόδου και κάνει ειδική εγχείρηση για να γίνει πραγματικά μαύρος, έτσι ώστε να μπει στο πετσί ενός μαύρου που καλείται να υποδυθεί στην ταινία. Η περιπέτεια, στο στυλ Αποκάλυψη Τώρα, αντιμετωπίζει προβλήματα οικονομικά και δημιουργικά και το καστ βουτάει στην αφιλόξενη ζούγκλα της Ασίας για να κάνει τη δουλειά του με συνέπεια και επαγγελματισμό. Ο σκηνοθέτης, και πάλι ο Στιβ Κούγκαν, προσπαθεί να τους εμψυχώσει και να σώσει το εγχείρημα, αλλά όλα πάνε στραβά, εν αγνοία των ηθοποιών, και όλοι βρίσκονται μπλεγμένοι σε αφιλόξενο περιβάλλον με ντόπιους, οπλισμένους και πολύ επικίνδυνους εμπόρους ναρκωτικών.

Λες και δεν είναι και αυτός ηθοποιός, ο Στίλερ γίνεται καυστικός με το ego trip των συναδέλφων του, χωρίς να βγάζει την ουρά του απ' έξω, και ξετινάζει το δήθεν του Χόλιγουντ και του παραμυθιού περί τέχνης και αφοσίωσης στο ρόλο και στην καλλιτεχνική κοινότητα. Πάει ακόμη παραπέρα και περιλαμβάνει τους ατζέντηδες που κακομαθαίνουν τα μεγάλα μωρά (ο Μάθιου Μακόναχι που εκπροσωπεί τον Στίλερ και θέλει να του αγοράσει «TiVo» για να πάψει να γκρινιάζει) και τα μεγαλοστελέχη των στούντιο που παίρνουν τις αποφάσεις, δίνοντας στον Τομ Κρουζ τον πιο αστείο ρόλο της καριέρας του, μια εμφάνιση-έκπληξη που δεν φιγουράρει στους τίτλους αρχής για σασπένς, αλλά που ελπίζω να ανεβάσει τις αδίκως και ασχέτως φθίνουσες μετοχές του στο χώρο.

Παράλληλα, η Τροπική Καταιγίδα διαβάζεται και ως κωμική υπερ-περιπέτεια που χλευάζει τον ντόρο των παρόμοιων ταινιών του είδους, μη εξαιρουμένης της σκηνής στο Γεννημένος την 4ηΙουλίου, όπου ο Κρουζ πυροβολείται από εχθρικά πυρά και σωριάζεται δραματικά, ημιθανής. Ναι, ο Στίλερ το παρακάνει μετά το δεύτερο μισό, πιέζει τις αστείες καταστάσεις που έχει χτίσει, αλλά η υπερβολή είναι μέρος της υπόθεσης και των προθέσεων, από τα σπαρταριστά ψεύτικα τρέιλερ της αρχής μέχρι το μελοδραματικό φινάλε.

Ο Ρόμπερτ Ντάουνι είναι καταπληκτικός, αγνώριστος και όπως πάντα γρήγορος και ευφυής στις συλλήψεις του, και για όσους γνωρίζουν λίγο περισσότερα αγγλικά, η προσβλητική διάλεκτος των Αφροαμερικανών που εκστομίζει σε κάθε του ατάκα είναι μια μαχαιριά καλού γούστου και πολιτικής ορθότητας από έναν ημιμαθή υποτίθεται καμποτίνο, που ανακατεύει αυστραλέζικα και αργκό του δρόμου για να πιάσει την ουσία μιας άσχετης συμπεριφοράς. Οι συμβουλές, δε, που εμπιστεύεται στο συνάδελφο Στίλερ περί ηλίθιων, πως δεν έπρεπε να παίξει τελείως τον καθυστερημένο, όπως ο Σον Πεν στο I Am Sam, αλλά όφειλε να ακολουθήσει το παράδειγμα του Τομ Χανκς που ως Φόρεστ Γκαμπ ήξερε να παίζει τέλεια πινγκ πονγκ γι' αυτό και πήρε Όσκαρ, ενώ ο πρώτος το έχασε, είναι απλά τέλειες.

Συνολικά, ένα πάρα πολύ κωμικό κράμα πολεμικής παρωδίας και κωμωδίας παρεξηγήσεων με σάτιρα και προσωπικά αστεία που δεν διστάζει να γίνει χοντροκομμένο για να αποδείξει πως η βιομηχανία του ακριβού σινεμά είναι κατά βάση ένα τεράστιο bullshit. Τεράστιο αλλά πολύ ψυχαγωγικό, όπως και να το δεις.