Ο Δημήτρης Παναγιωτάτος, σκηνοθέτης και συγγραφέας, δεν κάνει απλά μια καταγραφή των ζουμερών και ιδιαίτερων ειδών της φαντασίας, του νουάρ, του θρίλερ και της επιστημονικής φαντασίας στην Ελλάδα. Επινοεί και επιχειρεί μια sui generis διαδρομή στα 50 χρόνια της παρουσίας τους στο ελληνικό σινεμά με τη σύνθεση 50 χαρακτηριστικών ταινιών, παίρνοντας θέση, μιας και ο ίδιος έχει γυρίσει ταινίες φανταστικού και science fiction. Γι' αυτόν το λόγο, το ντοκιμαντέρ του φορτίζεται από τον ίδιο, εκτός από τις μαρτυρίες δημιουργών και θεωρητικών επί του θέματος, καθώς πιστεύει πως τα είδη αυτά έμειναν και παραμένουν στο περιθώριο από τους παραγωγούς και την τηλεόραση προς όφελος της ανάπτυξης της κωμωδίας.

Κατά μεγάλο ποσοστό έχει δίκιο, αν και πρόκειται για ένα υποθετικό επιχείρημα, που κανείς δεν γνωρίζει πόση υποστήριξη θα είχε από το εγχώριο κοινό, και φυσικά πόση εξαγώγιμη αξία θα αποκτούσαν οι ταινίες αυτές, σε αναλογία με τα ιταλικά giallo, για παράδειγμα, πέρα από το δεδομένο cult status τους. Η ανασκαφή των πλάνων είναι αξιέπαινη και δεν εκτελείται με την ευκολία της απλής παράθεσης των τρέιλερ ή ατόφιων σκηνών, αλλά μέσα από ένα μοντάζ ήχου και εικόνας των αυθεντικών ταινιών, και παράλληλα με μια πρωτότυπη παρουσίαση. Η συμβολική δραματοποίηση των τεσσάρων ειδών από αντίστοιχα κορίτσια που τα εκπροσωπούν, τις Miss Thriller, Noir, Fantasy και Science Fiction, ωστόσο, δεν λειτουργεί καθόλου υπέρ της ταινίας.