Σίγουρα κάτι δεν πάει καλά με τους Joneses, τέτοια τελειότητα κρύβει έναν λάκκο. Πρόκειται για ένα στημένο κόλπο πωλητών, οργανωμένο με ανταγωνιστική ακρίβεια, φτιαγμένο για να πασάρει προϊόντα μέσα από την ανθρώπινη επαφή, ενδοφλέβια και πονηρά, στα υποψήφια θύματα που νομοτελειακά θα τσιμπήσουν στο lifestyle, άρα και στα γκατζετάκια που χρησιμοποιούν ως μέρος της καθημερινότητάς του. Η ταινία ξεκινάει περίφημα: ο Ντουκόβνι είναι γοητευτικός, με μια πρέζα αδυναμίας, η Μουρ κρύβει καλά το ευάλωτο πίσω από μια πειστική βιτρίνα απελπιστικής φιλοδοξίας, το χιούμορ είναι βιτριολικό χωρίς να κραυγάζει, η κριτική στην κατανάλωση γίνεται από ένα παρωχημένο θέμα, μια πρωτότυπη σάτιρα. Στο δεύτερο μέρος, όταν ο σκηνοθέτης Ντέρικ Μπόρτε πάει να αναπτύξει τους χαρακτήρες, να τους σπάσει τον φλοιό για να ανακαλύψουμε την ψυχή που κουβαλάνε, χαλάει ο έξυπνος πυρήνας.