Το μπαρμπέρικο του Κάλβιν, περισσότερο από ένας επαγγελματικός χώρος, είναι ένας τόπος συνεύρεσης μιας προβληματικής γειτονιάς του Σικάγο, παραδομένης στις συμμορίες που αλληλοσκοτώνονται σε καθημερινή βάση. Χρησιμεύει ως ένα ζωντανό κοινωνικό κύτταρο, κάτι σαν το δικό μας παραδοσιακό καφενείο, όπου θα ακουστούν απλοϊκοί προβληματισμοί και λύσεις, σάτιρα, σαχλαμάρες αλλά και κάποιες πολύ σοβαρές κουβέντες. Τα περισσότερα αφορούν τους Αφροαμερικανούς που βλέπουν με χαρά έναν «δικό τους» στο υψηλότερο αξίωμα της χώρας, για να διαπιστώσουν αμέσως με λύπη πως αυτό δεν επέφερε ιδιαίτερες αλλαγές στις ζωές τους.

 

Το φιλμ όχι μόνο δεν είναι κορεσμένο ως τρίτο μέρος μιας σειράς αλλά είναι πιθανά και το καλύτερο της τριλογίας, χάρη σε μια σειρά από σπαρταριστούς διαλόγους και την όρεξη των ηθοποιών να τους αποδώσουν με το ανάλογο κέφι. Δεν ξεφεύγει ποτέ από την ελαφριά κωμωδία παρεξηγήσεων και χρησιμοποιεί, ειδικά προς το τέλος, μπόλικα κλισέ για να δώσει έναν τόνο σοβαρότητας στην ύπαρξή του, κάτι που δεν φαινόταν να το έχει ανάγκη. Σε μια εποχή, άλλωστε, που συναγωνίζεται κυρίως ιστορίες φαντασίας, με μαχητές και υπερ-ήρωες, η εικόνα και μόνο καθημερινών ανθρώπων που μιλούν για καθημερινά προβλήματα αρκεί.