Η επιστροφή του Ισλανδού Νταγκούρ Κάρι στην πατρίδα του, μετά από ένα σύντομο πέρασμα στις ΗΠΑ, είναι και μια επιστροφή στους χαρακτήρες που δούλεψε στις πρώτες ταινίες του. Μοναχικοί, αταίριαστοι με το εξωτερικό τους περιβάλλον ήρωες που έχουν τις καλύτερες προθέσεις, αλλά είτε η εμφάνιση είτε ο χαρακτήρας τους εμποδίζει την κοινωνική προσαρμογή. Η ιστορία του Φούσι, ενταγμένη σε αυτές της μοναχικότητας που συχνά σχολιάζει το βορειοευρωπαϊκό σινεμά, άρα αναμφίβολα όχι πρωτότυπη, είναι δοσμένη με ένα ιδιότυπο, μαύρο χιούμορ αλλά και ατέλειωτη συμπάθεια προς το μονίμως σκυθρωπό πρόσωπό του, ενώ λειτουργεί πολύ εύστοχα και ως κριτική των υπολοίπων που δυσκολεύονται να ξεφύγουν από τα στερεότυπα σχετικά με την εμφάνισή του. Αυτό είναι που τοποθετεί τον ήρωα στην απέναντι πλευρά, σαν να δίνει μια καθημερινή μάχη εναντίων όλων, υπομένοντας και κρατώντας μέσα στο τεράστιο σώμα του τα λάθη και τις φοβίες τους, σαν ένας ήρωας γλυκόπικρου παραμυθιού.