Τιμημένη στο τελευταίο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ως καλύτερη πρωτοεμφανιζόμενη σκηνοθέτις, η Κωνσταντίνα Βούλγαρη εξιστορεί τη δύσκολη σχέση δύο νέων παιδιών στο κέντρο της Αθήνας, μέσα στο καλοκαίρι. Ερημιά και μοναχικότητα συμβαδίζουν, η προσέγγιση είναι προβληματική, σαν να προσπαθούν να αποφύγουν με τα χίλια ζόρια δυο διαφορετικοί κόσμοι. Οι ασύμβατοι πρωταγωνιστές θέλουν και δεν θέλουν να κάνουν κάτι, η κοπέλα δείχνει να νοιάζεται περισσότερο, ο νέος είναι περισσότερο εγκλωβισμένος στις εκκεντρικότητές του. Τα ψιλοφτιάχνουν, ψιλοχωρίζουν, κάνουν σεξ, αλλά η συνέχεια δεν είναι καλή, περπατάνε, σκέφτονται, καπνίζουν, συναντιούνται στα σπίτια τους, σε παγκάκια, σε βιντεοκλάμπ, στο δρόμο και σε καφετέριες και η σιωπή τους σπάει κόκαλα, η αμηχανία στο κόκκινο.

Ένας ειρωνικός τίτλος (καμία σχέση με βαλς, με sentimentale ή με Τσαϊκόφσκι που εναρμόνισε αυτά τα δύο) και μια ματιά στο άσκοπο της θεσμοθετημένης σχέσης. Μια σειρά από σκηνές χωρίς ιδιαίτερο νόημα ή εμφανή φροντίδα. Υπάρχει συνέχεια, αλλά το casual ύφος δεν ενθαρρύνει τη θέαση μιας εσωτερικότητας. Ακόμη και η ασημαντότητα έχει ελπίδα στον κινηματογράφο. Η πρωταγωνίστρια έφυγε με το βραβείο ερμηνείας στα Κρατικά, αλλά ο Θάνος Σαμαράς προσπαθεί να κάνει κάτι εντυπωσιακό με τον διακεκομμένο λόγο και τη σπασμένη σκέψη ενός άνδρα που καίγεται στον περισπούδαστο εγωκεντρισμό του, παίζει συναισθηματικό κατενάτσιο για να μη γίνει ποτέ ρεζίλι, ένας μοντέρνος δειλός. Δεν πετυχαίνει πάντα, αλλά είναι μια αξιομνημόνευτη και απόπειρα από έναν θαρραλέο ηθοποιό.