Μικρές λεπτομέρειες και μεγάλες ιδέες συνθέτουν όχι απλώς μια φιλόδοξη διαδρομή αλλά έναν ογκώδη περίπλου, μια σπαζοκεφαλιά έξι ιστοριών που οι τρεις σκηνοθέτες επιχείρησαν και, σε πρώτο επίπεδο, κατάφεραν να δέσουν σε ένα ρευστό μωσαϊκό που διατρέχει 500 χρόνια και πολυάριθμες περιπέτειες ηθοποιών μασκαρεμένων σε ό,τι μπορεί να φανταστεί ο θεατής. Για παράδειγμα, η Χάλι Μπέρι υποδύεται μια αρχιέρεια του μέλλοντος, έναν Ασιάτη γιατρό, μια Εβραία παλλακίδα, μια ρεπόρτερ που καπνίζει συνεχώς μαριχουάνα. Για να μην αναφέρω τις λαστιχένιες προσθήκες στο πρόσωπο και τις διαφορετικές προφορές του Χιου Γκραντ ή τα κουρέματα του Τομ Χανκς. Το κεντρικό νόημα είναι η αιωνιότητα της αθάνατης ανθρώπινης ψυχής και το καρότο για τους μεν Γουατσόφσκι είναι η τεχνολογική διασκευή ενός απαιτητικού μυθιστορήματος, και για τον Τίκβερ η ισορροπία στους χαρακτήρες, με κοινή πλατφόρμα τις υπαινικτικές διασυνδέσεις που ενώνουν τις πλοκές σε ένα ενιαίο όραμα. Αφηγηματικά, η ταινία διαθέτει αρετές πέραν του συνηθισμένου. Οι Γουατσόφσκι παραμένουν μέγιστοι κατασκευαστές εικόνων, ενσωματώνοντας σχεδόν αταβιστικά το σινεμά σε ένα πολυαναφορικό, αρχιτεκτονικό καλειδοσκόπιο που περιέχει δράση και σασπένς. Ο Τίκβερ, προφανώς, προσέθεσε ευαισθησία, με επισημάνσεις και δικές του μουσικές συνθέσεις, όποτε χρειαζόταν. Κι ενώ το Cloud Atlas κυλάει σαν νεράκι με ένα αξιοζήλευτα κλιμακούμενο τέμπο, αδυνατεί να σε κάνει να βυθιστείς στην εξόφθαλμα new age φιλοσοφία του - μια παιδική ασθένεια που συναντά κανείς στο Matrix και αφορά μόνον όσους θέλουν εντυπωσιάζονται από τον φύσει απλουστευτικό μανιχαϊσμό και τις υπεραναλυμένες θεωρίες περί μετενσάρκωσης.