Εν μέσω οκτώ Προέδρων και τριών πολέμων, ο Χούβερ κήρυξε τον πόλεμο σε όποιες απειλές εμφανίζονταν στο δρόμο του, πραγματικές ή μη, συχνά παρακάμπτοντας τους κανόνες, προκειμένου να διαφυλάξει την ασφάλεια των συμπατριωτών του. Ακολούθησε μεθόδους αδίστακτες αλλά και ηρωικές, λαμβάνοντας για έπαθλο τον πολυπόθητο θαυμασμό του κόσμου. Ο Χούβερ ήταν ένας άνθρωπος που έδινε μεγάλη αξία στα μυστικά -ιδίως των άλλων- και δεν φοβόταν να χρησιμοποιήσει τις πληροφορίες για να ασκήσει εξουσία πάνω στις ηγετικές μορφές του έθνους. Κατανοώντας ότι η γνώση είναι δύναμη και ότι ο φόβος δημιουργεί ευκαιρίες, χρησιμοποίησε και τα δύο για να κερδίσει πρωτοφανή επιρροή και να χτίσει τη φήμη ότι ήταν τρομερός και ότι κανείς δεν μπορούσε να τον αγγίξει. Προφυλασσόταν στην προσωπική του ζωή όσο και στη δημόσια, δίνοντας μόνο σ’ ένα μικρό και προστατευτικό κύκλο ανθρώπων την εμπιστοσύνη του. O κοντινότερος συνάδελφός του, ο Κλάιντ Τόλσον, ήταν και ο σταθερός σύντροφός του. Η γραμματέας του, Έλεν Γκάντι, η οποία ήταν ίσως και η πιο μυημένη στα σχέδια του Χούβερ, παρέμεινε πιστή ως το τέλος της ζωής του. Μόνο η μητέρα του Χούβερ, η οποία αποτέλεσε την έμπνευση και τη συνείδησή του, θα τον εγκαταλείψει, συντρίβοντας συναισθηματικά τον γιο της, που πάντα επιζητούσε την αγάπη και την έγκρισή της.

Παρά την κλασική τους όψη και την ειλικρινή τους διάθεση να πάρουν απόσταση, να είναι ψύχραιμες και να ενδιαφέρονται για το θέμα και το αντικείμενό τους, οι βιογραφίες του Κλιντ Ίστγουντ δεν είναι το φόρτε του. Με όλες τις αδυναμίες του, το Bird για τον Τσάρλι Πάρκερ μετέφερε την προσωπική ματιά του σκηνοθέτη και την αγάπη του για την τζαζ με τέτοιον τρόπο που η ατμόσφαιρα κυριαρχούσε. Στο J. Edgar καλείται ένα να καλύψει ένα ευρύτατο χρονικό φάσμα, μια και ο παντοδύναμος Χούβερ κράτησε το πόστο του αρχηγού του FBI επί 50 συναπτά έτη, επιβιώνοντας πολέμων και Προέδρων με τα μυστικά αρχεία που φύλαγε στα συρτάρια του. Αντιφατικός στην πολιτεία του δεν ήταν, καθώς ήταν δεδομένο ότι υπήρξε εκβιαστής και μισάνθρωπος, αρνητής της ελεύθερης έκφρασης και παρανοϊκός θεματοφύλακας ενός κακώς εννοούμενου πατριωτισμού - πολιτικά, ένα κάθαρμα, που μάλιστα υποκρινόταν και για ανδραγαθήματα που δεν είχε ο ίδιος καταφέρει, όπως η σκηνοθετημένη σύλληψη του κακοποιού Ντίλιντζερ. Προσωπικά είχε περισσότερο ενδιαφέρον, αφού ήταν ένας καταπιεσμένος ομοφυλόφιλος, σύμφωνα με μαρτυρίες που ανασύρθηκαν (και σύρθηκαν) κατόπιν εποχής και εορτής, διότι κατά τη διάρκεια της βασιλείας του κανείς δεν είχε τολμήσει να τον αμφισβητήσει ή να υπαινιχθεί το οτιδήποτε. Αυτές οι φήμες είναι ο δραματικός μοχλός και η ταινία λειτουργεί κυρίως ως ερωτικό δράμα ανάμεσα στον Χούβερ και τον υπασπιστή του, τον Κλάιντ Τόλσον. Συνεπώς, ο σεναριογράφος Ντάστιν Λανς Μπλακ (Milk) κερδίζει τον σκηνοθέτη Ίστγουντ, μια και η σχέση των δυο ανδρών, ένας ανομολόγητος και πιθανώς ανολοκλήρωτος γάμος κάτω από τη μάσκα της επαγγελματικής συμβίωσης υπεράνω πάσης υποψίας, γεννάει και πάθη και συγκινήσεις, ενώ η αναδρομή στην καριέρα του Χούβερ είναι βαριά και δυσκίνητη. Το μακιγιάζ στην προχωρημένη ηλικία είναι ανεξήγητα κακό για τόσο μεγάλη χολιγουντιανή παραγωγή, ειδικά η μεταμόρφωση του εξαιρετικού στο «νεανικό» κομμάτι Άρμι Χάμερ. Ο Ντι Κάπριο, στιβαρός στη δυσκοίλια ψυχολογία και μελετημένος στις οργισμένες εκφράσεις και τον πύρινο αλλά κούφιο λόγο του Χούβερ, δείχνει και πάλι πως κάθε του επιλογή είναι ένας υπολογίσιμος και συναρπαστικός ρόλος.