Ξεκινά δυναμικά, με τον ήρωα της ταινίας Βενσάν (Γκιγιόμ Κανέ) να μπλέκει σε μια απίθανη κατάσταση: ενώ δουλεύει στο τμήμα αποσκευών του αεροδρομίου και κλέβει μικροαντικείμενα, ο συνάδελφός του Ζεράρ ανοίγει ένα μπουκαλάκι με υγρό σε μια τυχαία βαλίτσα και τραυματίζεται θανάσιμα από τη δυνατή έκρηξη. Η βαλίτσα ανήκει σε έναν Σύριο διπλωμάτη που την παραλαμβάνει κρυφά και εξαφανίζεται και ο Βενσάν, ένας έξυπνος νέος που ποτέ δεν εξαργύρωσε εποικοδομητικά τις καλές του σπουδές και το γερό του μυαλό, αναγκάζεται να δεχθεί την πρόταση της γαλλικής αντικατασκοπίας να μεταβεί στο Λονδίνο και να παρακολουθήσει τον διπλωμάτη και έναν συνεργάτη του σε συναλλαγές φαρμακευτικών υλικών. Το κλειδί είναι να γνωρίσει και να προσεγγίσει μια γυναίκα.

Ο Σααντά γυρνάει την πλάτη του στις εκρήξεις και τον δημαγωγικό θόρυβο της σύγχρονης πολιτικής και διπλωματίας και, χωρίς να αποκαλύπτει την ταυτότητα των «τρομοκρατών», χρησιμοποιεί ένα τρέχον είδος ως ευπρεπές πρόσχημα για να αναδείξει την ψυχολογική διαδρομή ενός αινιγματικού χαρακτήρα. Ωστόσο, δεν κατανοούμε ποτέ για ποιο λόγο ο Βενσάν είναι παραιτημένος από μια στοιχειώδη φιλοδοξία ευτυχίας ή ευπρεπούς επιβίωσης ή, τέλος πάντων, από κάποιο πλάνο ζωής - μοιάζει με κουκουλωμένο κοσμοκαλόγερο που κουβαλάει έναν βαρύ σταυρό και αρνείται να παραδεχτεί ότι είναι καλοστεκούμενος, εύστροφος, πνευματώδης και γοητευτικός. Γι' αυτό τον λόγο μάς είναι δύσκολο να πιστέψουμε γιατί αναμειγνύεται τόσο ενεργά σε μια κατάσταση που τον ξεπερνάει, λες και βρήκε τον εαυτό του σε μια περιπέτεια κατασκοπείας μόνο και μόνο για να ξεπληρώσει μια τυπική απερισκεψία, δηλαδή την παράβαση καθήκοντος ανοίγοντας τη βαλίτσα ενός διπλωμάτη, αλλά και να σώσει μια ώριμη γυναίκα από την παγίδα της βολεμένης ζωής με τον ύποπτο σύζυγό της. Και ακόμη περισσότερο, πως μια σοβαρή υπηρεσία εμπιστεύεται σε προχωρημένο στάδιο έναν τελείως άπειρο.

Ο πάντα χαριτωμένος Κανέ δεν διαθέτει το ειδικό βάρος ενός Ρέντφορντ ή ενός Γουόρεν Μπίτι, πόσο μάλλον ειδικών πρακτόρων με άδεια να επεμβαίνουν και να σκοτώνουν, όπως ο Μποντ και ο Μπορν. Με αιχμή του δόρατος έναν σχεδόν καταθλιπτικό agent, σε μια ατμόσφαιρα μουντή και ψιθυριστή, το (Κατα)σκοπεύοντας είναι ελάχιστα πειστικό στην ευρύτερη επιδίωξή του, αλλά τουλάχιστον διατρέχεται από ένα χαμηλόφωνο μυστήριο γύρω από τις (περι)στροφές του.