O Δημήτρης, ένας 23χρονος κολυμβητής, βουτάει στο νερό μιας σκοτεινής πισίνας μετά την επιτυχία του στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Έχει εκπληρώσει το όνειρο της ζωής του, αλλά νιώθει πιο κενός από ποτέ. Όπως το σώμα του επιπλέει στην επιφάνεια του νερού, εικόνες και μνήμες πλημμυρίζουν το μυαλό του, θυμίζοντάς του τη σχέση του με την Έλσα, μια περιβαλλοντική ακτιβίστρια που εξαφανίστηκε μυστηριωδώς. Η ιδέα είναι πολύ καλή, η τεχνική τού επί σειρά ετών πρωταθλητή της κολύμβησης Μπαφαλούκα είναι αξιοσημείωτη, ειδικά για σκηνοθέτη στην πρώτη του μεγάλου μήκους, οι χαρακτήρες της ταινίας ωστόσο είναι κομμάτι υπερτονισμένοι - ο Δημήτρης φαίνεται σχεδόν spaced out έξω από το υγρό στοιχείο και η Έλσα σπασμωδικά αντίθετη προς τον άνθρωπό της. Ίσως φταίει το ότι οι δυο πρωταγωνιστές έχουν διαφορά εμπειρίας και ότι ο Πάστρας, κι αυτός πρωταθλητής της κολύμβησης, διαθέτει μεν άνεση στο φυσικό παίξιμο αλλά δεν αποδίδει υποκριτικά το δύστροπο, αόρατο πεδίο της προσωπικής αγωνίας. Η Άπνοια προσπαθεί να συνδυάσει την οικολογική ανησυχία με το υπαρξιακό αδιέξοδο και εξαντλεί κάπου στο μέσον της διάρκειάς της το ενδιαφέρον της, κάπου μεταξύ της συνειδητοποίησης από την πλευρά του ήρωα του ελλειμματικού του συναισθήματος και της «πολιτικής» διάστασης της εξαφάνισης. Η ταινία διακρίθηκε στο πρόσφατο Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου συμμετείχε στο Διαγωνιστικό Τμήμα.