Τελικά, το αστέρι της Άλι, μετά από πολλές προσπάθειες, θα λάμψει στο Burlesque Lounge. Όμως, ακόμα και με τη νέα ζωή που δίνει το ταλέντο της Άλι, οι μέρες του κλαμπ ίσως να είναι μετρημένες. Από την πρώτη στιγμή που η Άλι βρίσκεται σε ένα μπαρ στη μέση του πουθενά και αποφασίζει μέσα σε ένα λεπτό να τα βροντήξει θεαματικά και να κυνηγήσει το όνειρό της, φτάνοντας με τη μία σε ένα σούπερ, αν και παρακμιακό, κλαμπ, σε μια κακόφημη περιοχή όπου άνετα θα μπορούσαν να τη φάνε λάχανο άμα τη εμφανίσει, το πράγμα μυρίζει camp και επιβεβαιώνεται στη συνέχεια.

Το Burlesque είναι βασικά ένα φιλμ στα όρια του γκροτέσκ, με δανεισμούς και μονόχνοτο χαρακτήρα, που σώζεται από τη βαθιά, πάντα bluesy φωνή της Σερ (η οποία έχει ξεχάσει να παίζει και το πρόσωπό της αρνείται να την υπακούσει, με όλο τον σεβασμό στην αυθάδη ιστορία της), και κάποιες μελαγχολικές, άρτια στημένες, σκηνικές πινελιές, αν και οι ομοιότητες με το Chicago και το Καμπαρέ, με τον Άλαν Κάμινγκ δίκην κομπέρ, προς το φθηνότερο όμως, είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς.

Αν και η ταινία είναι μια συρραφή τραγουδιών που αφηγούνται μια ιστορία, γραμμένα από την έμπειρη Νταϊάν Γουόρεν, η οποία πήρε και τη Χρυσή Σφαίρα με το «You haven't seen the last of me» (προτιμώ το τσιγγάνικο εισαγωγικό «Welcome to Burlesque»), κανένα δεν βρέθηκε στη λίστα των υποψήφιων για τα  Όσκαρ! Μην ψάχνετε συνωμοσίες, απλώς δεν ήταν αξιοσημείωτα. Η Αγκιλέρα, από πλευράς φωνητικής φόρμας, σκίζει. H προσωπικότητά της, αμφίβολη. Θα πρέπει να τη δούμε και στην επόμενη.