Ανανεώνοντας τη στεγανοποιημένη κινηματογραφική ματιά στη βασίλισσα Ελισάβετ, ο Ινδός Καπούρ κατάφερε κάτι εξαιρετικά δύσκολο πριν από 9 χρόνια: να αποδώσει τις μηχανορραφίες μιας σκοτεινής εποχής, και ταυτόχρονα να αποδώσει τον ψυχισμό της Ελισάβετ, σε μια ταινία που έμοιαζε με τον Νονό σε πολυπρόσωπη ίντριγκα και με μοντέρνο θρίλερ με κεντρικό χαρακτήρα μια διάφανη, χαρισματική γυναίκα.

Η πρώτη ταινία τελείωνε με τη στέψη, μια μεγαλειώδη αλλά και πικρή στιγμή, ειρωνική αν σκεφτεί κανείς ότι η παρθένος βασίλισσα θυσίασε την προσωπική ζωή της για να οδηγήσει τη χώρα της σε μια μακρά περίοδο ευημερίας και άνθησης. Το Elizabeth, η Χρυσή Εποχήσυνεχίζει στο ίδιο τέμπο, με τους ίδιους βασικούς συντελεστές, και προσπαθεί να εμπλουτίσει την πλοκή με δύο βασικούς άξονες. Από τη μια, επιχειρείται μια οργανωμένη απόπειρα ανατροπής από το βασιλιά της Ισπανίας και τη νόμιμη διάδοχο, τη Μαρία Στιούαρτ της Σκοτίας. Ακριβοδίκαιη και πιο συναισθηματική από ό,τι αφήνει να διαφανεί, η Ελισάβετ έχει πρόβλημα με το τυπικό και διαφωνεί ως προς τη μεθόδευση του αποκεφαλισμού της εξαδέλφης της. Από την άλλη, ένας γοητευτικός πειρατής, ο Γουόλτερ Ράιλι, της προσφέρει προστασία με αυταπάρνηση που τη συνεπαίρνει και εκείνη, προς στιγμή, στριμώχνεται ανάμεσα στον ερωτισμό που ξυπνάει και το ένστικτο που της υπαγορεύει πως το καθήκον χρειάζεται απερίσπαστο μυαλό.

Για άλλη μια φορά, η Κέιτ Μπλάνσετ στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, φιλοτεχνώντας το πορτρέτο κυριολεκτικά με μαθηματική ακρίβεια: η Ελισάβετ της είναι το αποτέλεσμα της διαίρεσης του άνδρα που περιμένουν από αυτήν και της ανώριμης και εκρηκτικής έφηβης που κρύβει μέσα της. Δεν μπορεί να μεγαλουργήσει ωστόσο, καθώς από την αρχή υποχρεώνεται να μεταφέρει το χαρακτήρα σε σημερινά μονοπάτια, υπηρετώντας έναν διάλογο τόσο αναχρονιστικά μοντέρνο, που κάνει το Λιοντάρι τον Χειμώνα (ταινία που κατηγορήθηκε το 1968 που βγήκε ως υπέρμετρα μοδάτη) να φαντάζει χαριτωμένα μεταμοντέρνο.

Όχι πως η καινούρια είναι ρεβιζιονιστική. Ίσα ίσα που νταντεύει τη ρομαντική φύση μιας γυναίκας που παρεξηγήθηκε γιατί ήταν μπροστά από την εποχή της και δεν εκτιμήθηκε δεόντως για τα τρυφερά της αισθήματα. Απλώς, από ένα σημείο κι έπειτα η πλοκή γίνεται χαώδης και στο φινάλε δεν βλέπουμε το λόγο για την ύπαρξή της, και κυρίως, πού και ποια είναι τα χρυσά χρόνια της βασιλείας της Ελισάβετ. Όχι ακριβώς αλλοπρόσαλλο, αλλά αποπροσανατολισμένο. Από το φιλμ λείπει η πυξίδα και η αυτοσυγκέντρωση.