Ένας αστυνομικός και μια δασκάλα ζουν μαζί εδώ και πολλά χρόνια και τραβάνε τελείως διαφορετικά ζόρια. Ο σύζυγος γίνεται ήρωας κατά λάθος, ενώ στην ουσία δεν θέλει αλλαγές στη ζωή του. Η σύζυγος βλέπει τα παιδιά της να απομακρύνονται, φυσικά κι αδιάφορα, από την εστία. Πιέζεται από την κοινωνική αναγνώριση και την επιζητεί για να δικαιωθεί στα μάτια του πατέρα της και ξεσπάει στο στωικό άνδρα της, δέρνοντάς τον σε ακατάσχετα, βίαια ξεσπάσματα. Εκείνος τα υπομένει παθητικά, την ίδια στιγμή που όλοι θεωρούν πως η σχέση του με τη γυναίκα του είναι υποδειγματική. Η στάση του δεν έχει θετικό αποτέλεσμα γι' αυτόν. Νομίζει πως με την καλοσύνη θα διατηρήσει τα κούφια κεκτημένα μιας ψευδούς ισορροπίας.

Κι ενώ ο Γιαν Μπονί «καταγγέλλει» τη συζυγική βία, παρουσιάζοντάς την ως καλά κρυμμένο μυστικό μιας συσσωρευμένης μικροαστικής απογοήτευσης, η αλήθεια είναι πως χρησιμοποιεί ένα γυναικείο χαρακτήρα που χρήζει άμεσης ψυχιατρικής υποστήριξης, αλλά μόνο φευγαλέα αναφέρεται στην ταινία Για Πάντα Μαζί (που ο γερμανικός τίτλος είναι κάτι σαν "Αντιμαχόμενοι"). Ο ανομολόγητος πόλεμος σε κάθε σπιτικό είναι ένα σοβαρό θέμα και σίγουρα τα ζευγάρια βρίσκουν με δικές τους επινοήσεις, όχι πάντα φωτογενείς ή αναίμακτες, τις ισορροπίες τους (ή δεν τις βρίσκουν και χωρίζουν). Η Άνα και ο Γκέοργκ είναι απλώς δυο αντίθετοι πόλοι που συμβολίζουν, μέσω ενός πεζού νατουραλισμού, τη βία και την παθητικότητα, όπως μασκάρονται από τους απαρασάλευτους και υποβαθμισμένους επαγγελματικούς τους ρόλους, σε ένα σπιράλ μιζέριας και αδικίας.