Ανεξάρτητα από την αμφιλεγόμενη, άνιση δημόσια εικόνα του, ας μην ξεχνάμε πως ο Μελ Γκίμπσον δεν είναι απλώς ένας από τους εντυπωσιακότερους πρωταγωνιστές στην ιστορία του σινεμά αλλά και ένας ικανότατος σκηνοθέτης, βραβευμένος με Όσκαρ για το Braveheart, ξανά υποψήφιος για τον Αντιρρησία Συνείδησης και δημιουργός μιας καταπληκτικής ταινίας, του Apocalypto, που, αν μη τι άλλο, είχε το θάρρος να γυρίσει σε νεκρή γλώσσα, όπως και το Πάθος του Χριστού – αναφέρομαι στον εμπορικό συμβιβασμό του Nosferatu, με τον Όρλοκ του Σκάρσγκαρντ να «εκτελεί» τα αγγλικά σε τραβηγμένη τρανσιλβανική προφορά.

 

Πριν αναλάβει καθήκοντα πρέσβη στην κυβέρνηση Τραμπ στο Λος Άντζελες, με σκοπό να συγυρίσει το Χόλιγουντ, μαζί με τον Γιον Βόιτ και τον Σιλβέστερ Σταλόνε, και ξεκινήσει το ψυχεδελικό, όπως το περιέγραψε στον Τζο Ρόγκαν, αναστάσιμο ταξίδι με το sequel του Passion of the Christ που έχει προσωρινό τίτλο The Resurrection of the Christ, ο Γκίμπσον κάνει μια παρένθεση με αυτό που παλιότερα αποκαλούσαν περιπέτεια απόδρασης, μια ταινία δράσης με πλοκή που συχνά αψηφά την αληθοφάνεια για χάρη της ψυχαγωγίας.

 

Διασκέδαση χωρίς βία δεν νοείται, ωστόσο, στο κινηματογραφικό λεξικό του Αμερικανο-Αυστραλού: στην Επικίνδυνη Πτήση, μια στρατάρχης της αμερικανικής αεροπορίας μόλις έχει συλλάβει τον μοναδικό μάρτυρα-κλειδί σε σοβαρή υπόθεση, ο οποίος έχει δραπετεύσει, και αναλαμβάνει την ευθύνη να τον μεταφέρει από την Αλάσκα στο προσωρινό κρατητήριο μέχρι την κρίσιμη κατάθεσή του στη δίκη που εκκρεμεί. Όμως ο πιλότος δεν είναι ακριβώς αυτός που φαίνεται και τα προβλήματα στα 10.000 πόδια ανάμεσα στον χειροπόδαρα δεμένο, διοπτροφόρο, νευρικό και υποχόνδριο Τόφερ Γκρέις, την ψυλλιασμένη πως κάτι δεν πάει καθόλου καλά, ακόμη και στην ενδοεπικοινωνία της με τα κεντρικά αρχηγεία της υπηρεσίας της στρατάρχη, και τον εντελώς τρελαμένο Μαρκ Γουόλμπεργκ, αυξάνονται και πληθύνονται με γεωμετρικό βαθμό.

 

Συμπαγές και οικονομικό, το θριλεράκι του Γκίμπσον έχει τις καλές κλειστοφοβικές του στιγμές, τη σβελτάδα και τη σωματικότητα που ούτως ή άλλως αναμένουμε από το είδος του σινεμά που του αρέσει, αλλά γρήγορα χάνει λάδια πειστικότητας μέχρι την τελική του προσγείωση. Η πρωταγωνίστρια ανήκει περισσότερο στο μακρινό περιβάλλον του «Downton Abbey», ο πάντα συμπαθής Τόφερ Γκρέις υπηρετεί ένα σκετς χαρακτήρα παρά έναν κανονικό άνθρωπο και το όλο θέμα μοιάζει περιττό και παράγωγο. Το πρόβλημα της Επικίνδυνης Πτήσης είναι η χάρτινη υπόστασή της, όσο και ο μονοδιάστατα και αστεία διεστραμμένος Μαρκ Γουόλμπεργκ σε άλλη μια φάλτσα, απειλητική ερμηνεία του μετά τον Ολέθριο έρωτα του 1996, εκεί που προσπαθούσε να ξεγελάσει ψιθυριστά (και εκνευριστικά) τη Ρις Γουίδερσπουν και την οικογένειά της στην προσπάθειά του να κρύψει τη σκοτεινή πλευρά του.