Ωδή στον τόπο που οι γονείς και οι πρόγονοί της περπάτησαν και αγάπησαν εδώ και αιώνες, τα Τραγούδια της γης συνδυάζουν την προσωπική κατάθεση της Νορβηγίδας σκηνοθέτιδας ταινιών τεκμηρίωσης και μυθοπλασίας, Μαργκρέθ Όλιν, με μια ταιριαστά πανοραμική θέα μιας αναμφίβολα πανέμορφης χώρας. Χωρισμένη σε εποχές, η ταινία στοχάζεται στο πέρασμα του χρόνου, παρατηρεί τις ρυτίδες στα πρόσωπα του πατέρα και της μητέρας της σε σύγκριση με τα ενθυμήματα της νεότητάς τους, διασχίζει την πλούσια γεωλογία του τόπου και δεν παραλείπει να θαυμάζει από ψηλά τις κοιλάδες και τα βουνά, τους πάγους και τις πέτρες, και ταυτόχρονα να αφουγκράζεται την ηχητική συμφωνία φυσικών φαινομένων με την αδιόρατη υποψία πως κάποια στιγμή θα αποτελούν κι αυτά παρελθόν, παρά την επιβλητική, σχεδόν μνημειώδη παρουσία τους. Σε παραγωγή Βιμ Βέντερς και Λιβ Ούλμαν, τα Τραγούδια της γης, που υποβλήθηκαν επίσημα από τη Νορβηγία στα διεθνή Όσκαρ του 2024, αν και δεν προκρίθηκαν στην πεντάδα, μοιάζουν περισσότερο με ένα μύχιο πορτρέτο της θνητότητας, ελεγειακής και συνάμα ελπιδοφόρας, παρά με μια φιλοσοφική πραγματεία για το τέλος του επίγειου παραδείσου αλά Τέρενς Μάλικ ή μια ψυχρή καταγραφή της γήινης ομορφιάς στο στυλ των ντοκιμαντέρ του BBC.