Περισσότερο από ταινία επιστημονικής φαντασίας, το Αλφαβίλ είναι το σχόλιο ενός διανοούμενου πάνω στην κοινωνία μέσω του σινεμά και κάποιων από τους κώδικες της επιστημονικής φαντασίας, ενός είδους που στα '60s βρισκόταν ήδη σε παρακμή αλλά θα διένυε μια δημιουργικότατη αναγέννηση με ρεβιζιονιστικά αριστουργήματα, όπως το 2001. Το νέο κύμα προτίμησε τη μεταμοντέρνα προσέγγιση, με το ύφος και τη διάθεση του κάθε σκηνοθέτη να κυριαρχεί στο υλικό του – ο Τρυφό έκανε το σοβαρό Φαρενάιτ 451, ο Βαντίμ τη σέξι Μπαρμπαρέλα και εδώ ο Γκοντάρ, ένα Αλφαβίλ γεμάτο αναφορές και αστεϊσμούς (ο πράκτορας Λέμι Κόσιον προσποιείται τον δημοσιογράφο της «Φιγκαρό-Πράβντα»!), χωρίς ειδικά τεχνικά εφέ και φουτουριστικές εικόνες, γυρισμένο στο Παρίσι του 1965, με φουλ ιδεαλισμό και ποιητικές αυταπάτες που ταίριαζαν στο μανιχαϊστικό κλίμα της περιόδου. Η αλήθεια είναι πως η ασπρόμαυρη, ποζάτη και αργόσυρτη ταινία του Γκοντάρ είναι περισσότερο ένα σινεφίλ και στοχαστικό αξιοπερίεργο που βλέπεται με ενδιαφέρον και παραπάνω προσπάθεια από μεριάς του θεατή, παρά ένα γνήσιο τίναγμα προς τα εμπρός, όπως οι ορμητικές και πραγματικά επαναστατικές ταινίες της πρώτης του δεκαετίας στο σινεμά.