Προσπάθεια μελέτης ενός μωσαϊκού ανθρώπων που συνυπάρχουν σε περιοχή της Αθήνας που δεν γνωρίζει μέρες δόξας και ευμάρειας, αντιθέτως στριμώχνει στα στενά σοκάκια της τυχοδιώκτες από την Ελλάδα και το εξωτερικό που παλεύουν με τις τύψεις του παρελθόντος και προσβλέπουν σε κάτι καλύτερο.

 

Οι ιστορίες τους τοποθετούνται χρονικά στο διάστημα της Μεγάλης Εβδομάδας σε μία από τις πρώτες αστοχίες της ταινίας, τη βεβιασμένη και καταγγελτική αντιστοίχιση μιας περιόδου παθών με ήρωες που αναζητούν την Ανάσταση μπροστά στα μάτια πιστών που δεν ενδιαφέρονται για το παρόν.

 

Πέρα από αυτό, όμως, οι ίδιες οι ιστορίες ξετυλίγονται παγιδευμένες στον μελοδραματισμό και τη λογική ότι όλοι έχουν δίκιο και άδικο ταυτόχρονα, θυμίζοντας περισσότερο τσουβάλιασμα υποθέσεων παρά ανάπτυξη χαρακτήρων και πλοκής σε μια συνολικά ατυχή καταγραφή μιας γενικευμένης κρίσης αξιών, έναν όρο που εξακολουθεί να εμπνέει Έλληνες κινηματογραφιστές και χρησιμοποιείται συνήθως ως δεξαμενή διδακτισμού.