Χύμα γουέστερν με μοναδικό ατού τη συνεύρεση του Νίκολσον με το είδωλό του, τον Μάρλον Μπράντο. Ο μαθητής παρακολουθεί σαν χάνος με δέος τον δάσκαλο που οργιάζει, αλλάζει προφορές, τρέχει σαν δαιμονισμένος, απειλεί ή κοιτάζει ατάραχος χωρίς λόγο, υποδύεται τη γιαγιούλα με μαντηλάκι στα μαλλιά, κάνει ό,τι θέλει όποτε του έρθει. Αστεία αυτά, δεν λέω, αλλά δεν έχουν σχέση με την ταινία και δεν θυμάμαι να έβγαλα και σαφές νόημα περί αυτής. Μήπως αυτός ήταν ο σκοπός και δεν τον έπιασα;