Αν και εγκρατής στον χειρισμό των δραματικών σκηνών, ο χαμηλοβλεπών Γερμανός σκηνοθέτης Σβέντκε δεν μπορεί να επιβάλει την προσωπικότητά του σε μια ανυπόστατη και εξοργιστική ιστορία που φαίνεται να ανήκει ολοκληρωτικά στον σεναριογράφο Μπρους Τζόελ Ρούμπιν, δημιουργό και του παρόμοιου Αόρατου Εραστή, αν θυμάστε, με το φάντασμα του Πάτρικ Σουέιζι να στοιχειώνει το κορμί και τα κεραμικά της Ντεμί Μουρ (ευτυχώς που υπήρχε και η Γούπι Γκόλντμπεργκ και γελάσαμε).

Η διάχυτη νοσταλγία για μια μοίρα χωρίς ημερομηνία καταγωγής (καθώς λήξη δεν έχει, ούτως ή άλλως) είναι το μοναδικό θετικό στοιχείο που προσφέρει τη συγκίνηση μιας (συγκε)χυμένης αισθηματικής ταινίας, με ήρωα ένα ζωντανό φάντασμα, ο αργός τόνος της οποίας θυμίζει από το Shipping News και το Snow falling on cedars του Σκοτ Χικς, μέχρι το ατελείωτο Meet Joe Black και το πιο συγκινητικό και ειλικρινές Notebook του γιου Κασσαβέτη, όχι όμως και το πρόσφατο Jumper, που έχει στο επίκεντρο το ομολογημένο και όχι ανεξήγητο, όπως εδώ, τρικ της τηλεκινητικής δυνατότητας.

Τη Γυναίκα του ταξιδευτή είχε αρχικά ενδιαφερθεί να σκηνοθετήσει μια πλειάδα σκηνοθετών, όπως ο Σπίλμπεργκ, ο Λιντς και ο Γκας Βαν Σαντ και θα είχε πλάκα να τη βλέπαμε με το πρίσμα ενός υπερβατικού δημιουργού στη μεταφυσική της βάση, κι όχι στη straight, ψευτομελό εκδοχή που κατάντησε.