Μέσα από μια καλά θαμμένη οικογενειακή τραγωδία, ο σκηνοθέτης Γιαν Χρέμπεκ, μάστερ στις γλυκόπικρες κομεντί με κοινωνικό περιεχόμενο, όπως τα Παιχνίδια διχασμού κι εγκυμοσύνης, δημιουργεί ένα δράμα για την εθνική μνήμη και τη δύναμη της συγχώρεσης και της εξιλέωσης. Ο ήρωας είναι ο Πάβελ Γιόσεκ, ένας διακεκριμένος ψυχίατρος που πρόκειται να τιμηθεί από το κράτος για την προσφορά του. Ο γαμπρός του, ο οποίος έχει απατήσει την κόρη του Γιόσεκ και αισθάνεται παρείσακτος, στρέφει τον θυμό του εναντίον του πεθερού και κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων ενός ντοκιμαντέρ με θέμα τη ζωή του, που ο ίδιος επιμελείται, ανακαλύπτει μια σειρά γεγονότων που εκθέτουν ανεπανόρθωτα τον άμεμπτο και ακέραιο επιστήμονα.

Ο ρόλος που έπαιξε στο παρελθόν τον τοποθετεί στη λάθος πλευρά της Ιστορίας και καλείται να εξηγήσει την εμπλοκή του με έναν άνθρωπο που υπέφερε από τη στάση του. Με λίγα λόγια, ο Γιόσεκ κελάηδησε και πρόδωσε. Ο σκηνοθέτης φέρνει την αλήθεια στο φως με μια σειρά από συνεντεύξεις. Οι κουβέντες μπροστά στην κάμερα καταλαμβάνουν πολύ χρόνο στην ταινία και ουσιαστικά «μιλάνε» την πλοκή χωρίς το απαραίτητο δραματικό βάρος που θα ενέπλεκε τον θεατή με αμεσότερο τρόπο. Ο Χρέμπεκ χειρίζεται σωστά τους χαρακτήρες, αλλά το Κάθε ψέμα κρύβει μια αλήθεια υστερεί στην προφανή σύγκρισή του με τις ανάλογες Ζωές των άλλων, καθώς τα πρόσωπα είναι μεν ανθρώπινα και ατελή, αλλά μακράν απέχουν από το να είναι συναρπαστικά, μοναδικά και τραγικά. Άλλη ταινία αυτή εδώ, σύμφωνοι, αλλά οι εθνικές αμαρτίες που ξεσκεπάζει δεν γίνονται οικουμενικές.