Σε ένα καλοκαίρι που φαίνεται να σχεδιάστηκε για να ικανοποιήσει γυναίκες που ψάχνουν απενοχοποιημένη διασκέδαση στο σινεμά, μετά το Mad Max, το Spy και το Pitch Perfect 2 που θα δούμε σύντομα στην Αθήνα, έρχεται το Magic Mike XXL, η συνέχεια της μεγάλης επιτυχίας στις ΗΠΑ (και μόνο εκεί), που είναι καλύτερη σεναριακά από το πρωτότυπο, αν και πιο επίπεδη σκηνοθετικά, ελλείψει Στίβεν Σόντερμπεργκ. Κυρίως αποδεικνύει πως οι παραπονούμενες για απουσία φιλμ που να μιλάνε περισσότερο στις ανάγκες τους γυναίκες μπορούν να βρουν καταφύγιο σε ταινίες που δεν χρειάζεται να έχουν γυναίκες πρωταγωνίστριες αλλά οποιονδήποτε τις καταλαβαίνει και τις ψυχαγωγεί και, ακόμη καλύτερα, είναι πρόθυμος να βγάλει τα ρούχα του και να χορέψει γι' αυτές! Όχι πως το Magic Mike νούμερο 2, με παρόντες τους κεντρικούς στρίπερ, εκτός από τον δάσκαλο Μάθιου Μακόναχι και τον φέρελπι Άλεξ Πέτιφερ, έχει αξιομνημόνευτη πλοκή ή κάτι περισσότερο να προσφέρει από το οδοιπορικό της παρέας της Τάμπα προς τη μεγάλη έξοδό τους από το άχαρο και σκληρό επάγγελμα. Με ένα μεγάλο μεσαίο κινηματογραφικό κεφάλαιο στη μέση του πουθενά, όπου ο Τσάνινγκ Τέιτουμ συναντά μια παλιά του αγαπημένη, την Τζέιντα Πίνκετ, σε έναν οίκο χορευτικής ανοχής με πελάτισσες ενδυναμωμένες και υπερήφανες Αφροαμερικανίδες, το Magic Mike είναι βασικά ένας ατελείωτος κινησιολογικός αισθησιασμός, με την ψυχολογική τσαχπινιά της σώψυχης εξομολόγησης επιφανειακών ανδρών που δεν διασκεδάζουν όσο δείχνουν με το κορμί τους και, εκτός από την ανασφάλεια μιας εποχικής δουλειάς, περνάνε και τα υπαρξιακά τους – άνθρωποι είναι κι αυτοί.... Σπάνια, ωστόσο, βλέπει κανείς μια ταινία φτιαγμένη σχεδόν ολοκληρωτικά από άνδρες, με άνδρες πρωταγωνιστές, να απευθύνεται αποκλειστικά σε γυναίκες, και να επιδιώκει την τέρψη τους, κυρίως σε πρώτο επίπεδο.