Πολλά πράγματα μπορούν να φανούν περίεργα σε έναν Έλληνα θεατή που βλέπει μια ταινία η οποία προσπαθεί να εντρυφήσει στις παραδόσεις της χασιδικής κοινότητας των Εβραίων του Μπρούκλιν, όχι όμως το αίσθημα της ασφυξίας όταν αντιλαμβάνεται κάποιος πως όλα μπορούν να αλλάξουν στον κόσμο αλλά όχι οι παραδόσεις με τις οποίες μεγαλώνουν οι γύρω του.

 

Ο συμπαθέστατος Μενάσε, χωρίς να θέλει να δραπετεύσει από το περιβάλλον του, μοιάζει σαν ψάρι έξω από το νερό και ψάχνει τρόπους να σταματήσει να είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος της οικογένειας, των φίλων και του ραβίνου σε μια ιστορία ύστερης ενηλικίωσης όπως εκφράζεται μέσα από την πατρότητα.

 

Με ερασιτέχνες ηθοποιούς και κλείσιμο του ματιού στο ντοκιμαντέρ, το μικρό αυτό φιλμ έχει την ικανότητα να βγαίνει εκτός των ορίων της κοινότητας που κινηματογραφεί, λειτουργώντας ως μια γλυκιά υπενθύμιση της μοναδικότητας κάθε ύπαρξης.