Η ελληνοτουρκική συμπαραγωγή κωδικοποιείται μέσω της σχεδόν ναρκισσιστικής, σκηνογραφικής αρμονίας της. Η Χαγιάτ είναι η απόληξη τριών γενεών και αντιμετωπίζει με περιφρόνηση τους ανθρώπους, προφανώς ως ασπίδα αυτοπροστασίας σε μια ηλικιακή διαδικασία αλλαγής. Η βαρετή καθημερινότητά της διακόπτεται από τα υπέροχα, ομιχλώδη ή ξάστερα πλάνα του Βόσπορου, που είναι η φυσική θέα από την καλύβα στην οποία ζει με την οικογένειά της. Η σκληρότητα της εφηβείας δίνεται ελλειπτικά από τον Ρεχά Ερντέμ και το σενάριο καταλήγει σε μια καλοσχεδιασμένη μονοτονία, που δεν οδηγεί σε κανένα συγκεκριμένο στόχο, παρά τις ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες των συναισθηματικών συναλλαγών και της υποψίας των ενστίκτων της μικρής ηρωίδας.