Στο «The Bad and The Beautiful» του Μινέλι, μία από τις καλύτερες ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ για την κινηματογραφική βιομηχανία, αν όχι η καλύτερη, ο παρεμβατικός παραγωγός Κερκ Ντάγκλας μαλώνει τον σκηνοθέτη του, θεωρώντας ότι με τις επιλογές του δεν αναδεικνύει το μεγαλείο της σκηνής που γυρίζει, για να λάβει πληρωμένη απάντηση. Θα μπορούσε, του απαντά ο σκηνοθέτης, να γυρίσει κάθε σκηνή στην ταινία σαν κορύφωση κι αυτό που θα πετύχαινε θα ήταν να γυρίσει μια κακή ταινία. Γιατί μια ταινία πρέπει να έχει ανάσες, πρέπει να χτίζει με υπομονή τις μεγάλες της στιγμές, αλλιώς είναι σαν κολιέ δίχως αλυσίδα για να κρατά τις χάντρες ενωμένες μεταξύ τους, με αποτέλεσμα οι τελευταίες να πέσουν στο πάτωμα. 

 

Ήδη από τα πρώτα είκοσι λεπτά του «65» αρχίσαμε να σκεφτόμαστε έντονα αυτό το χαρακτηριστικό στιγμιότυπο, που είναι και διδακτικό για όποιον θέλει να καταλάβει μερικά πράγματα παραπάνω για το σινεμά και την φιλμοκατασκευή. Ακόμα κι αν δεν είχαμε διαβάσει για το παρασκηνιακό δράμα της ταινίας με τις διαρκείς αναβολές στην ημερομηνία εξόδου και τα διαφορετικά cuts, είναι εμφανές ότι κάποιος μπήκε στο δωμάτιο του μοντάζ και προσπάθησε να εξορύξει ένα γοργό b-movie από μια «ήσυχη» περιπέτεια φαντασίας και επιβίωσης.

 

Έτσι, ενώ οι σκηνές εναλλάσσονται ταχύτατα, η αφήγηση δεν βρίσκει ποτέ τον ρυθμό της. Λείπουν, βλέπεις, οι ανάσες, λείπει το χτίσιμο για το οποίο μιλούσαμε, η «αλυσίδα που κρατά ενωμένες τις χάντρες» και γι’ αυτό, ενώ σε κάθε σκηνή συμβαίνει κάτι, νιώθεις να έχει ελάχιστη σημασία.

 

Είναι κρίμα, γιατί ο Άνταμ Ντράιβερ σκίζεται για να βγάλει δράμα, σαν να παίζει σε μια άλλη, πιο απαιτητική ταινία, επιδεικνύοντας για πρώτη φορά πρωταγωνιστική στόφα και υπενθυμίζοντας (επιτέλους) τη σχεδόν ξεχασμένη σημασία της «φάτσας» στο σινεμά της υπερπαραγωγής. Και είναι κρίμα γιατί υπάρχουν ιδέες, έστω και δανεικές –η πρώτη εμφάνιση του Τυραννόσαυρου είναι κλείσιμο του ματιού στον Σπίλμπεργκ–, και επειδή το σκηνοθετικό δίδυμο των Σκοτ Μπεκ και Μπράιαν Γουντς, προκειμένου να καλύψει την ένδεια των οπτικών εφέ, εφευρίσκει συχνά τρόπους που παραπέμπουν σε ένα σινεμά μιας άλλης εποχής, το οποίο, με όσα βλέπουν τα μάτια μας τον τελευταίο καιρό, σύντομα θα μοιάζει σαν να συνέβη κι αυτό πριν από 65 εκατομμύρια χρόνια.