Η κλασική ιστορία της επιστροφής στη μικρή κοινωνία της προκατάληψης έχει εκσυγχρονιστεί από τη Μαρία Ντούζα στο Άκουσέ με, το σύνθετο πορτρέτο της έφηβης Βαλμίρας, η οποία αναγκάζεται να φύγει από την πόλη και να μείνει με τον πατέρα της και τη νέα του οικογένεια σε νησί. Η διαφορά από τα συνήθη δράματα του είδους ή, τουλάχιστον, αυτό που θα αναμέναμε (με μια δόση προκατάληψης, ομολογουμένως) είναι πως η Βαλμίρα της δυναμικής Ευθαλίας Παπακώστα δεν είναι αποτραβηγμένη, ακοινώνητη ή παθητικά ευάλωτη εξαιτίας των σοβαρών προβλημάτων ακοής που αντιμετωπίζει – στην αρχή τοποθετεί στο αυτί της ένα βοηθητικό ακουστικό που συχνά ξεφορτώνεται απότομα για να συγκεντρωθεί στο τι πραγματικά εννοούν όσοι μιλούν κοντά στο οπτικό της πεδίο. Καλείται να προσαρμοστεί και να ισορροπήσει ανάμεσα στον προστατευτικό αδελφό της (Δημήτρης Κίτσος), επίσης στόχο λόγω της βουλγαρικής του καταγωγής, από την πλευρά της μητέρας του, και έναν συμμαθητή (Νίκος Κουκάς) που τη φλερτάρει επιθετικά και κερδίζει σε ενδιαφέρον από τις επιδόσεις της στην μπάλα.

 

Η κατάδειξη του διαφορετικού και ο οξύς ρατσισμός σε ένα επαρχιακό, λιγότερο φιλτραρισμένο περιβάλλον δείχνουν να λειτουργούν στο πρώτο μέρος της ταινίας, ωστόσο, όσο οι δραματικές περιστάσεις πληθαίνουν, τόσο το αποτέλεσμα αποδυναμώνεται, αφήνοντας τη σχέση της Παπακώστα με τον φορτωμένο με προβλήματα πατέρα της (Γιώργος Πυρπασόπουλο) σε αληθοφανές, πειστικό επίπεδο, ενώ περιορίζει τα δυο αγόρια βασικά σε frustrated αντιδράσεις.