Το αρχικό pan της κάμερας πάνω στο γρανιτένιο πρόσωπο του Λίαμ Νίσον στην ταινία Ο άντρας που έριξε τον Λευκό Οίκο φέρνει αυτόματα στον νου τον Όσκαρ Σίντλερ τη στιγμή που, χαμένος στις σκέψεις και τον καπνό του τσιγάρου του, αναλαμβάνει μια ιστορική ευθύνη και αναλογίζεται τις συνέπειες. Βέβαια, η Λίστα του Σίντλερ ήταν ένα πολυεπίπεδο δράμα και, για να μην πάμε μακριά, ο ίδιος σκηνοθέτης, ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, έπιασε το διπλό θρίλερ των αρχών των '70ς, με τη διαρροή των απόρρητων αρχείων του Πενταγώνου και το σκάνδαλο Watergate σχεδόν ταυτόχρονα, από την πρωτότυπη γωνία της εκδότριας Κάθριν Γκρέιαμ, μόλις πριν από μερικούς μήνες στο Post.

 

Η ταινία είναι μια περίπτωση ευσεβούς πόθου χωρίς προσχήματα: την έκαναν για να παρακινήσουν κάποιον, επιτέλους, να ρίξει τον Τραμπ από τον Λευκό Οίκο

Ειδικά εδώ, στην περίπτωση των παραγωγών και του σκηνοθέτη του Άντρα που έριξε τον Λευκό Οίκο, η ταινία είναι μια περίπτωση ευσεβούς πόθου χωρίς προσχήματα: την έκαναν για να παρακινήσουν κάποιον, επιτέλους, να ρίξει τον Τραμπ από τον Λευκό Οίκο και από την επικαιρότητα πάντως δεν διαψεύδονται, καθώς το FBI κλονίζεται από αποκαλύψεις πληροφοριών και αποχωρήσεις στελεχών. Το σασπένς-δράμα διαδρόμων και μυστικών καλύπτει τα ήδη γνωστά γεγονότα και για να ξεπεράσει την κούραση και το déjà vu φωτίζει τον χαρακτήρα του σπουδαιότερου σε πολιτική σημασία και κοινωνικό αντίκτυπο πληροφοριοδότη, του Μαρκ Φελτ, ο οποίος, αν και δεύτερος στην ιεραρχία του πανίσχυρου και, να μην το ξεχνάμε, ανεξάρτητου από την εκάστοτε κυβέρνηση FBI, μετά τον Χούβερ και τον αντικαταστάτη του, σφύριξε με προσοχή κι έδωσε στεγνά μια υπηρεσία που υπηρέτησε απρόσκοπτα επί 30 χρόνια, όταν κατάλαβε έγκαιρα, και αξιοθαύμαστα για άνθρωπο στη συγκεκριμένη θέση και με τέτοιο προφίλ, πως το συμφέρον και η αλήθεια βρίσκονταν αλλού.

 

Και παρά το γεγονός πως για Βαθύ Λαρύγγι ακούγαμε τόσα χρόνια και το Βαθύ Λαρύγγι δεν γνωρίζαμε μέσα από το σινεμά, το πορτρέτο του στιβαρού κυρίου με τη σπουδαία έμπνευση και τις σκληρές επιπτώσεις στη ζωή του (όπως συνέβη και στον Σίντλερ) είναι κυρίως περιγραφικό και γραμμικό, σε ήπιων τόνων παραγωγή του Ρίντλεϊ Σκοτ και με τον ρόλο της συζύγου παραδόξως πετσοκομμένο. Χαρακτηριστική των απολογητικών καιρών μας είναι η ενοχική συγγνώμη που ζήτησαν ο σκηνοθέτης και ο Νίσον από την Νταϊάν Λέιν που την ενσάρκωσε και όλα δείχνουν πως οι φαγωμένες σκηνές της θα συμπεριληφθούν στην επερχόμενη βίντεο εκδοχή. Με το Time is Up αλλάζουν και τα director's cuts.