Από την αρχή του 2018, το δανέζικο αυτό θρίλερ δωματίου κερδίζει πολλά βραβεία κοινού σε φεστιβάλ του κόσμου, βασισμένο σε μια ιδέα που θα θυμίσει σε πολλούς περιπτώσεις όπως το πρόσφατο Locke ή το παλιότερο Phone Booth με τον Κόλιν Φάρελ.

 

Η σημαντική διαφορά του όμως με αυτές τις ταινίες και πιθανότατα η αιτία που το κοινό συνδέθηκε περισσότερο μαζί του, είναι πως ο ήρωας δεν είναι θύμα κάποιου σατανικού μυαλού αλλά των τύψεών του, παίρνοντας ξαφνικά την πρωτοβουλία να «κυνηγήσει» την πλοκή ενός τηλεφωνήματος (εργάζεται στο τηλεφωνικό κέντρο της γραμμής 112 για άμεση βοήθεια).

 

Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας βασανίζεται από την ιδέα του να πάει σπίτι του, όπου εκκρεμεί μια δίκη εις βάρος του ή να γίνει ο ήρωας για μια μέρα, ξεπερνώντας τις αντοχές και τις ικανότητές του ως πράξη ώθησης για μια καινούρια και καλύτερη ζωή.

 

Τα ανθρωπιστικά αυτά κίνητρα, ο παροδικός φόβος, οι στιγμές της σκέψης πριν από κάθε τηλεφώνημα, όλα εκφράζονται έξοχα στο πρόσωπο του πρωταγωνιστή Γιάκομπ Σέντεργκρεν, που αναμενόμενα παίρνει όλο το βάρος πάνω του, και δίνουν μια ξεχωριστή γοητεία στο φιλμ, πολύ περισσότερη από τα αναμενόμενα twists που συντηρούν το όλο σασπένς.