Ο Γούντι Άλεν παρουσίασε εκτός συναγωνισμού τον «Παράλογο Άνθρωπο» («Irrational Man») στο πρόσφατο Φεστιβάλ Καννών. Πρωταγωνιστεί ο Χοακίν Φίνιξ ως καθηγητής φιλοσοφίας που δεν βρίσκει πλέον κανένα νόημα στη ζωή, ώσπου κρυφακούει μια συζήτηση και βάζει στόχο να αποκαταστήσει τη δικαιοσύνη που ένας αξιωματούχος του νόμου απέτυχε να κάνει, παίρνοντας εκδίκηση και παράλληλα ξεκολλώντας από το υπαρξιακό του τέλμα. Πολύ κοντά στο πνεύμα του Αμερικανού σκηνοθέτη, αυτό το ειρωνικό δράμα μετατρέπεται συχνά σε φάρσα χάρη στον ανατρεπτικό χαρακτήρα της Έμα Στόουν (η φοιτήτρια που τον ερωτεύεται και γίνεται απρόθυμη κοινωνός της παρανομίας του καθηγητή της) κι εκείνον της απογοητευμένης συναδέλφου – η έξοχη Πάρκερ Πόουζι σε έναν γυναικείο ρόλο βγαλμένο απευθείας από την πινακοθήκη των ώριμων και βαρεμένων γουντιαλενικών κυριών αλά Νταϊάν Γουίστ, αν και χωρίς την εκκεντρικότητα. Ο «Παράλογος Άνθρωπος» δεν προσθέτει στον αέναο και ιλαροτραγικό προβληματισμό του Άλεν γύρω από τη ζυγαριά της βαρετής λογικής και της συναρπαστικής τυχαιότητας, αλλά βεβαίως δεν ολισθαίνει σε σοβαρά παραπτώματα τύπου «Το όνειρο της Κασσάνδρας» ή ελαφρές παρενθέσεις όπως το «Scoop» και το «Στη Ρώμη με αγάπη». Οι επικριτές θα μιλήσουν, κλασικά, για επανάληψη της μανιέρας. Προσωπικά, στέκομαι θετικά, χωρίς ενθουσιασμό. Το φινάλε είναι νόστιμο – και δίκαιο.