Ο Τζέικ, ένας διάσημος συγγραφέας, χάνει ξαφνικά τη σύζυγό του και προσπαθεί να μεγαλώσει μόνος την κόρη του. Πατέρας και κόρη έχουν αναπτύξει έναν πολύ ισχυρό δεσμό, μέχρι τη στιγμή που ο Τζέικ θα καταρρεύσει ψυχολογικά και η κηδεμονία της μικρής Κέιτι θα περάσει σε συγγενείς. Είκοσι επτά χρόνια μετά, η Κέιτι προσπαθεί να φτιάξει τη ζωή της.

 

Ο Γκαμπριέλε Μουτσίνο (Το κυνήγι της ευτυχίας, Επτά Ζωές) μοιάζει εδώ και χρόνια να είναι ένα σίγουρο χαρτί για εύπεπτα μελοδράματα που θα τραβήξουν κόσμο και θα τον συγκινήσουν στιγμιαία. Ειδικά, δε, όταν αυτά είναι οικογενειακά, με την υποστήριξη, εδώ και χρόνια, γνωστών χολιγουντιανών ηθοποιών και με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση που βοηθά για να βγει πιο εύκολα το χαρτομάντιλο στις πιο φορτισμένες συναισθηματικά σκηνές – συνταγές που έχουν τις ρίζες τους στις απαρχές της αμερικανικής κινηματογραφικής βιομηχανίας και μοιάζουν αγέραστες.

 

Το Πατέρας και Κόρη, πάντως, παρά τις μπόλικες τραγωδίες που συμβαίνουν στην πλοκή του, είναι σχετικά συγκρατημένο και αξιοπρεπές. Η αφήγησή του γίνεται σε δύο χρόνους παράλληλα, εξετάζοντας τη σχέση ενός 8χρονου κοριτσιού με τον πετυχημένο επαγγελματικά, αλλά ψυχικά διαταραγμένο πατέρα του και την επιρροή που είχε αυτή η σχέση στην ενήλικη πλέον ζωή της. Το δεύτερο κομμάτι βοηθά κάπως στην αποφόρτιση από το πρώτο, εκεί όπου ο Ράσελ Κρόου θυμάται το προσωπείο του Υπέροχου Ανθρώπου, παίζοντας έναν ήρωα που εμπνέεται αλλά και καταστρέφεται ταυτόχρονα, αναλαμβάνοντας να μεγαλώσει μόνος την κόρη του. Πέρα από την αποφόρτιση, όμως, είναι και μια ενδιαφέρουσα δραματουργική συνέχεια η παρουσίαση των τραυμάτων που αφήνει πίσω της μια τόσο σημαντική απώλεια (αντί να παρουσιαστεί μόνο η απώλεια) και ο τρόπος που αυτά μετατρέπονται σε έλλειψη αυτοσεβασμού και φοβία για δέσμευση, καθώς μελλοντικά μπορεί να επέλθει μια νέα απώλεια. Η Σέιφριντ υποστηρίζει επαρκώς τον χαρακτήρα της ενήλικης κοπέλας, παίζοντας χωρίς υπερβολές την πορεία της προς την απαλλαγή από τους δαίμονες που την ακολουθούν.