Η τελευταία περίοδος στην πολυτάραχη ζωή του Πιέρ Πάολο Παζολίνι αποτελεί το θέμα του Παζολίνι του Έιμπελ Φεράρα. Ο Αμερικανός σκηνοθέτης επιχειρεί να μπει στο μυαλό και να διαβάσει τις πυκνές και μάλλον ζοφερές σκέψεις του Ιταλού διανοητή, ποιητή και σκηνοθέτη μέσα από μια ιμπρεσιονιστική βιογραφία, γεμάτη εσωτερικότητα και σχετική έλλειψη σαφήνειας – περισσότερο ένα έργο ατμόσφαιρας παρά ουσίας. Όσο μυστηριώδης παραμένει η δολοφονία του Παζολίνι στην παραλία της Όστια, τόσο αξεδιάλυτες είναι οι αποσπασματικές, κλεφτές ματιές τις τελευταίες του στιγμές, όταν έγραφε οργισμένα άρθρα εναντίον της διεφθαρμένης πολιτικής της χώρας του εκείνη την βεβαρημένη περίοδο, έβλεπε κάποιους σταθερούς φίλους του, επισκεπτόταν τη λατρεμένη του μητέρα, έπινε ένα ποτό στα στέκια του στη Ρώμη και συνομιλούσε με τους υποψήφιους εραστές του. Το φιλμ μοιάζει περισσότερο με άφατο ρέκβιεμ παρά με ουσιαστική πραγματεία – δεν το εννοώ καθόλου σκανδαλοθηρικά αλλά από την πλευρά της ερμηνείας του χαρακτήρα σε συνάρτηση με τα γεγονότα. Ο Νταφόου κάνει εξαιρετική δουλειά σε ομοιότητα και συμπεριφορά, συγκρατημένος και νεφελώδης, στο μάτι του δικού του κυκλώνα, κρυμμένος πίσω από τα χαρακτηριστικά σκούρα γυαλιά του σκηνοθέτη.