Στο συγκρουσιακό πνεύμα του ταξικού πολέμου που συντελείται στο Ιράν, όπως αυτό παρατηρείται εύκολα στις πρώτες ταινίες του Ασγκάρ Φαρχαντί (και ειδικά στον Χωρισμό), η ταινία του Βαχίντ Ζαλιλβάντ καταφέρνει να διατηρεί τον δικό της ισχυρό χαρακτήρα ώστε να μη μοιάζει σαν κακό αντίγραφο των αναφορών της.

 

Ένα σύμπλεγμα μικρών παραλείψεων οδηγεί σε μια τραγωδία την οποία προσπαθούν να ξεδιαλύνουν ένας ιατροδικαστής και οι γονείς του μικρού παιδιού που βρέθηκε νεκρό σε μια ιστορία που δεν ενδιαφέρεται να λειτουργήσει αποκλειστικά ως μεταφορά, αλλά διατηρεί έντονα τα στοιχεία του σασπένς, λειτουργώντας έξοχα στο πρώτο επίπεδό της.

 

Σε αυτό βοηθούν οι πρωταγωνιστές και κυρίως η στιβαρή παρουσία του Αμίρ Αγκαΐ στον ρόλο του γιατρού, του ανθρώπου που δεν προσπαθεί να τη σκαπουλάρει λόγω της κοινωνικής του θέσης αλλά σκεπτόμενος την ευθύνη του ρόλου του και, όντας βουτηγμένος μέσα σε ανομολόγητες τύψεις, σχεδόν αναζητά την ενοχή του.