Αυτή η νιοστή μεταφορά του θρυλικού Ρόμπιν, κόμη του Λόξλι, στη μεγάλη οθόνη δεν είναι η ορμητική επικαιροποίησή του στη σύγχρονη κοινωνία των ταξικών διαφορών και της εκτεταμένης φτωχοποίησης, που θα επιθυμούσε, αλλά μια πoπ δημαγωγία, σπιντάτη και γεμάτη σκηνοθετικές ευκολίες, στόμφο και τυποποιημένο διάλογο, ανεπαρκείς ερμηνείες από δοκιμασμένους ηθοποιούς, όπως ο Τζέιμι Φοξ στον ρόλο του Μαυριτανού βοηθού, και τον Μπεν Μέντελσον (σερίφης του Νότιγχαμ), μια ερωτική ιστορία στη μέση που φαίνεται να ήρθε από άλλη ταινία και πολλές βίαιες μάχες, χωρίς αίμα, αλλά με πολλή και εμφανή χορογραφία, για να επιτρέψει στα παιδιά από 13 ετών να τη δουν.

 

Ο σκηνοθέτης Ότο Μπάθουρστ προσπαθεί να φέρει τον Ρομπέν των Δασών και των φτωχών, τη Μάριαν και τους υπόλοιπους στο σήμερα, με κοστούμια, σκηνικά, δράση, ρυθμό και συμπεριφορές που ακούγονται και φαίνονται επιτηδευμένα αναχρονιστικά, αλλά το σύνολο δεν λειτουργεί, γιατί η ουσία λείπει ‒ και δεν διαθέτει καν τη στάμπα του Γκάι Ριτσι στον υφολογικά παρεμφερή, πρόσφατο Βασιλιά Αρθούρο του.