Μια περιττή, ελάχιστα αστεία υποσημείωση στην πλούσια φιλμογραφία του Σέρλοκ Χολμς και του αιώνιου βοηθού του Γουότσον, το μπερδεμένο, κενό συνονθύλευμα του Ίταν Κοέν διακωμωδεί το πνεύμα των χαρακτήρων του Άρθουρ Κόναν Ντόιλ και παραλλάσσει όλες τις προηγούμενες κινηματογραφικές αναφορές, χωρίς να εξαιρεί από το μίξερ την ανανεωτική προσέγγιση του Γκάι Ρίτσι.

 

Πέρασε και δεν άγγιξε, όχι μόνο τη μοντέρνα ματιά αλλά και την κλασική βάση.