Ο τίτλος παραπέμπει στα σκουπίδια που ψάχνουν ολημερίς τα πάμπτωχα παιδιά του Ρίο αλλά και στα ίδια τα πιτσιρίκια, γιατί έτσι τα αντιμετωπίζουν όσοι δεν ζουν στις φαβέλες αλλά και οι αστυνομικοί που υπηρετούν διεφθαρμένους πολιτικούς. Ο Στίβεν Ντάλντρι, στην ταινία που ενδέχεται να σπάσει το απίστευτο σερί των τεσσάρων υποψηφιοτήτων στην κατηγορία των Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας σε ισάριθμα φιλμ που έχει γυρίσει, φτιάχνει μια αστυνομική περιπέτεια με ευκίνητο μοντάζ, λουσάτη φωτογραφία και σενάριο ευδιάκριτων χαρακτήρων από τον Ρίτσαρντ Κέρτις (ναι, ναι, των Τεσσάρων γάμων και της μιας κηδείας), στη φλέβα του Slumdog Millionaire και της Πόλης του Θεού – ο Φερνάντο Μεϊρέλες έχει βάλει το χέρι του στην υπερπροσεγμένη, χολιγουντοβραζιλιάνικου τύπου παραγωγή, που πιστώνεται ωστόσο στη Μεγάλη Βρετανία. Ο Ντάλντρι είναι όπως πάντα ικανός στο να διευθύνει νεαρά αγόρια και να αποσπά φυσικές ερμηνείες και οι τρεις πρωταγωνιστές του, ο Ραφαέλ, ο Γκάρντο και ο Ρατ, συνιστούν την κλασική περίπτωση των αουτσάιντερ που τα βάζουν με ένα παντοδύναμο σύστημα και, σαν τους εκπαιδευμένους πορτοφολάδες του ντικενσιανού Φάγκιν, εκνευρίζουν και χαλάνε τα σχέδια των εγκληματιών που τους υποτιμούν. Ένα στέρεο φιλμ, με πυκνή πλοκή, ενάρετες προθέσεις, αναγκαστικές υπερβολές και, δυστυχώς, χωρίς εκπλήξεις.