Μετά την ολοκλήρωση της τριλογίας του Γιουσούφ και τη Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου για το Μέλι, ο Τούρκος σκηνοθέτης Σεμίχ Καπλάνογλου αναμειγνύει Ταρκόφσκι και Κοράνι, άσπιλη αισθητική και απροσδιόριστο θεϊσμό, υπαρξιακό φόβο και αρχαίες διδαχές, στην πρώτη του αγγλόφωνη ταινία, μια φιλόδοξη κινηματογραφική πραγματεία για την επιστροφή στη φύση.

 

Ήρωας ο επιστήμονας Έριν που δραπετεύει από το αντισηπτικό, βιομηχανικό, υπόγεια ανήσυχο αστικό «μπουντρούμι» για να βρει τον εξαφανισμένο συνάδελφό του Σεμίλ Ακμάν, μήπως και η γενετική θεωρία του χάους του τελευταίου αποσοβήσει τον άμεσο κίνδυνο μιας αγροτικής καταστροφής.

 

Η τάση της new age φιλοσοφίας έχει τόσο πολύ οικειοποιηθεί διδαχές των παλιών θρησκειών, που ακόμα και οι πιο διαχρονικές σοφίες ακούγονται ως ρετσέτες αυτοβοήθειας, όπως συμβαίνει στην ταινία με τους λιγοστούς διαλόγους, στο δεύτερο μέρος, όταν η υποτυπώδης πλοκή δεν πλαισιώνει το αναμενόμενο συμπέρασμα.

 

Με πανέμορφες εικόνες σε τραγανά ευκρινές γκρίζο, που αποτυπώνουν το κοντινό μέλλον (τα γυρίσματα έγιναν στην Ανατολία), ο Καπλάνογλου διαφοροποιείται από τις τυπικές δυστοπίες γιατί απορρίπτει τον στείρο ζόφο και ενστερνίζεται, με διακριτικά βήματα, μια πιο αισιόδοξη ματιά.