Μια ικανότατη ηθοποιός, η Μπρούνι Τεντέσκι, περνάει για δεύτερη φορά πίσω από την κάμερα και βάζει μπόλικα αυτοβιογραφικά και κυρίως βιωματικά στοιχεία, για να συνθέσει το πορτρέτο μιας γυναίκας που λογικά της μοιάζει στα χαρακτηριστικά, αλλά βασικά παλεύει με τα ίδια προειδοποιητικά βιολογικά και καλλιτεχνικά καμπανάκια.

Ενώ οι άντρες ηθοποιοί βρίσκουν κάπου στη μέση ηλικία το θεμελιώδες πρόβλημα της μετάβασης από την ξένοιαστη αιώνια παιδική ηλικία του αγοριού που μασκαρεύεται σε ρόλους και παίζει σαν έφηβος που δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν, σε έναν ώριμο άνδρα που αναρωτιέται αν η δουλειά του είναι πράγματι επάγγελμα που συνάδει με την ηλικία και το πνεύμα της αποκτημένης πείρας, οι γυναίκες αντιμετωπίζουν το δίλημμα της μητρότητας, τη συνδιαλλαγή με τη ματαιοδοξία τους, και το αναγκαστικό πέρασμα σε μια άλλη μορφή ρόλων, ταιριαστών με το ύφος τους και τη δημοσιότητα που θα κυνηγήσουν από δω και πέρα.

Η Ιταλο-γαλλίδα Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι είναι μια 40άρα σε καμπή. Αναλογίζεται αν το παιδί που δεν έκανε είναι κάτι που φαντάζεται πως επιθυμεί ή αν η ανάγκη της είναι πραγματική, αν ήρθε η ώρα για έναν μεγάλο συμβιβασμό ή ένα μεγάλο ξεκαθάρισμα, με αφορμή τον Τουργκένιεφ και έναν κόσμο που έχει πλάσει γύρω της αλλά της φαίνεται παγιωμένος και ασφυκτικός, άρα την εξαντλεί και της αφορά το δικαίωμα και το προνόμιο της χαράς. Λέει αλήθειες, αν υποθέσουμε πως υπάρχει αλήθεια και ψέμα σε ένα περιβάλλον ρευστό και μη μετρήσιμο και εξερευνά μαζί με την ευθύβολη και συχνά χιουμοριστική συγγραφή της φίλης της σκηνοθέτιδας και σεναριογράφου Νοέμι Λβόφσκι, τον ψυχισμό της κουρασμένης και νευρικής ηθοποιού και δη της θεατρίνας, ένα είδος πιο περίπλοκο, καθώς η άμεση και θερμή επαφή με το έργο και το κοινό την καθιστά πιο ευάλωτη και επιλήψιμη στα δικά της ευαίσθητα μάτια. Φλυαρεί και κάνει κύκλους, αλλά θίγει ενδιαφέροντα σημεία, με έντονες ερμηνείες από το καστ, όπως άλλωστε θα περιμέναμε από μια ηθοποιό του δικού της πάθους.