Σε ένα σύστημα που καταρρέει, ένας άνθρωπος θα προσπαθήσει να αναρριχηθεί. Επίσης, θα πάρει μια ανάσα για να αναρωτηθεί τι έχει κάνει, πόσο στραβά έχει πάρει τη ζωή του και τι μπορεί να κάνει για να διορθώσει την κατάσταση που έχει εκτροχιαστεί. Έχει σημασία στις ταινίες του Κώστα Γαβρά η ανάσα του πρωταγωνιστή, η απαραίτητη και πολλές φορές αναγκαστική παύση για να συνειδητοποιήσει ποιος είναι στην πραγματικότητα, να ανακτήσει την ανθρωπιά του. Οι ουμανιστικού περιεχομένου ταινίες του Γαβρά συνήθως δεν χάνουν χρόνο με ενδοσκοπήσεις κι εσωστρέφεια. Τιμούν την αφήγηση, βασίζονται στο μοντάζ και πάντα έχουν ρυθμό και μια ανατρεπτική αίσθηση της πλοκής. Το Κεφάλαιο μπορεί να μην είναι καλύτερο από το Τσεκούρι (που συγγενεύει στη θεματική), αλλά, όπως και ο Παράδεισος στη Δύση, βγάζει νόημα αν αναγνωστεί ως φάρσα. Οι Γάλλοι ενοχλήθηκαν με τον Γκαντ Ελμαλέχ, έναν καθαρόαιμο κωμικό στον κεντρικό ρόλο, αλλά εμείς, ελάχιστα εξοικειωμένοι με το πρόσωπο και την όποια επανάληψη της μανιέρας του, είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε την επιλογή αυτή, καθώς το σβέλτο βλέμμα του και το ευέλικτο σώμα του ενσωματώνουν την πονηριά αλλά και την ευάλωτη φύση ενός ανθρώπου που απαρνείται την ευκολία μιας γρήγορης, μηχανικής ζωής.