Μπορεί να είναι ιδέα μου, αλλά το Κύμα διαθέτει μια ευρωπαϊκή ευαισθησία εκεί όπου η συντριπτική πλειονότητα των ταινιών καταστροφής, δηλαδή των καθαρά αμερικανικών disaster movies, με τους σεισμούς, τους καταποντισμούς και τα τέρατα που αφανίζουν ό,τι κυκλοφορεί στην οθόνη πριν τελειώσει το πρώτο μισάωρο, το μόνο που έχουν στον νου τους, όσους κι αν βάλουν στη θέση του ηρωικού πάσχοντος ή του αναλώσιμου θύματος, είναι να εξαφανίσουν το σύμπαν επιδεικνύοντας προχωρημένα εφέ και, φυσικά, αφήνοντας μια χαραμάδα ελπίδας για το πικρό, ρημαγμένο φινάλε, για να μη φρικάρουν τελείως οι ούτως ή άλλως προετοιμασμένοι για το πορνό καταστροφής θεατές. Βασισμένο στο γεγονός ότι ένα ξακουστό βουνό, που δεσπόζει αρχοντικά πάνω από ένα από τα πανέμορφα, προστατευμένα και εξαιρετικά πολυσύχναστα φιόρδ της Νορβηγίας, θα καταρρεύσει και θα δημιουργήσει ένα τσουνάμι 80 μέτρων (καταλαβαίνετε...), όπως είχε κάνει ως έναν βαθμό αρχές του 20ού αιώνα με καταγεγραμμένα θύματα, το προσεγμένο φιλμ του Ρόαρ Ούτχαουγκ, που υποβλήθηκε χωρίς συνέχεια στα ξενόγλωσσα Όσκαρ, τελικά δεν διαφέρει σε τίποτε από τα αμερικανικά αντίστοιχα (συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που έχει συστηματικά σκηνοθετήσει ο Γερμανός Ρόλαντ Έμεριχ). Η οικογένεια είναι το επίκεντρο, ο πάτερ φαμίλιας είναι αυτός που προειδοποιεί και τον βγάζουν όλοι τρελό, οι πιο γενναίοι κινδυνεύουν περισσότερο, τα θύματα είναι αποτέλεσμα κακής συγκυρίας ή καπρίτσιου της οργισμένης φύσης και, προς μεγάλη έκπληξη, το περίφημο κύμα που δημιουργείται από την τεχνική ομάδα δεν έχει σε τίποτε να ζηλέψει τα αντίστοιχα τρικ εντυπωσιασμού του Χόλιγουντ. Άλλη έκπληξη δεν διέκρινα.