Το καλύτερο μιούζικαλ που βγήκε ποτέ από το Χόλιγουντ, τελεία και παύλα. Απαλλαγμένο από τη σύμβαση της μεγαλοπρέπειας, της θεατρικότητας και της ευρωπαΐζουσας πλοκής, όπως το Ζιζί, το Ωραία μου κυρία και το Ένας Αμερικανός στο Παρίσι, διαθέτει χαλαρή υπόθεση, εκπληκτικά χορευτικά και αξέχαστα τραγούδια, αλλά και μια σινεφίλ υπο-πλοκή, αφού ο βασικός σεναριακός άξονας περιστρέφεται γύρω από τη μετάβαση του βωβού στον ομιλούντα κινηματογράφο: ο πρωταγωνιστής Ντον Λόκγουντ περνάει με επιτυχία το τεστ της σωστής φωνής, η ντίβα Λίνα Λαμόντ ακούγεται χάλια και ένα απλό και καλλίφωνο κορίτσι, η Κάθι (η Ντέμπι Ρέινολντας στα 20 της χρόνια), την ντουμπλάρει και αποκαθίσταται στο φινάλε.

 

Υπάρχει ο Ντόναλντ Ο Κόνορ που κυριολεκτικά πετάει, η Τζιν Χέιγκεν που έχει πολλή πλάκα, ειδικά στη σκηνή που κραυγάζει με εξπρεσιονιστική προσποίηση «Πιέρ, Πιέρ» και τα χρυσαφικά της ξεκουφαίνουν τους ηχολήπτες, η Σιντ Τσαρίς με το εξωγήινο σώμα στην αριστοτεχνικά χορογραφημένη ονειρική σεκάνς και φυσικά η εμβληματική σκηνή με τον Τζιν Κέλι, που χορεύει με την ομπρέλα του σε ένα μείγμα από νερό και γάλα για να πλατσουρίζει πιο πειστικά στη βροχή και γράφει, χωρίς να το ξέρει, χρυσή σελίδα στην ιστορία του σινεμά, και μάλιστα με υπόκρουση ένα τραγούδι που, όπως και τα υπόλοιπα, είχε γραφτεί πολλά χρόνια πριν από τον Νέισιο Χερμπ Μπράουν, γι' αυτό και δεν φιγουράριζε στα υποψήφια για Όσκαρ εκείνη τη χρονιά. Το περίεργο είναι γιατί η ταινία δεν ήταν υποψήφια στις μεγάλες κατηγορίες της απονομής του 1953. Η πιθανή δικαιολογία μπορεί να είναι πως την προηγούμενη είχε βραβευτεί ο Αμερικανός στο Παρίσι. Όπως και να έχει, η απουσία καταγράφεται στις μεγάλες πατάτες των Όσκαρ.