Και να σκεφτεί κανείς πως το σενάριο υπογράφεται από τον Σαμ Σέπαρντ, την Κλερ Πεπλόου και τον Τονίνο Γκουέρα, εκτός από το σκηνοθέτη! Ό,τι λειτούργησε εμβληματικά για τον Αντονιόνι για τις ευρωπαϊκές ταινίες του (δηλαδή η μοναξιά και η βασανιστική συνειδητοποίηση της απάθειας) έμεινε κυριολεκτικά άγαλμα στην εκδρομή του στο αμερικάνικο τοπίο. Και αυτά που μινιμαλιστικά παρατήρησε με αξιοθαύμαστη οξυδέρκεια και ούλτρα μοδάτη επίφαση στο Blow Up γυρίζουν μπούμερανγκ στην περιπετειώδη παρακολούθηση νεαρών που περιδιαβαίνουν παιχνιδίζοντας στην Καλιφόρνια με μια faux ευτυχία που πατάει στο απόλυτο κενό. Το κενό ήθελε να καυτηριάσει ο Αντονιόνι με το Zabriskie Point, η MGM που χρηματοδότησε την ταινία την έθαψε στη διανομή μόλις αντιλήφθηκε περί τίνος επρόκειτο (ανάθεμα κι αν κατάλαβε κανείς), η μουσική των Pink Floyd ακολούθησε τη δική της διαδρομή, ο Χάρισον Φορντ είχε ένα μικρό ρόλο και η τελική σκηνή με τις απανωτές ανατινάξεις των καταναλωτικών αγαθών, μαζί με μερικές πανέμορφες εικόνες φυσιολατρικής Americana, απέμειναν ως ενθύμια μιας συμβολικής αποτυχίας του κινηματογραφικού συμβολισμού.