Η απόσταση που χωρίζει τον Τζόνι από την πραγματική ζωή πολλαπλασιάζεται σαν βαριά αλήθεια σε κενό αέρος στον απομονωμένο ήχο των εκπομπών του. Σε μια σειρά ηχογραφημένων συνεντεύξεων για λογαριασμό του ραδιοφωνικού σταθμού στον οποίο δουλεύει ρωτά παιδιά διαφόρων ηλικιών, αποσπώντας τις σκέψεις και τις αφοπλιστικά ειλικρινείς απαντήσεις τους για το μέλλον.

 

Ο ίδιος ζει μόνος, ένας χωρισμένος σαραντάρης που έχει βάλει μια ευγενική άνω τελεία στην αδελφή του Βιβ (Γκάμπι Χόφμαν), καθώς και στις απωθημένες εκκρεμότητες ετών στη σχέση τους, μετά τον θάνατο της μητέρας τους από άνοια. Όταν εκείνη πρέπει να συντρέξει τον σύζυγό της Πολ, ζητά τη βοήθειά του. Ο Τζόνι δεν αρνείται, προσέχει τον γιο της στο Λος Άντζελες, τον Τζέσι (Γούντι Νόρμαν), και όταν εκείνη δεν έχει άλλη επιλογή από το να παρατείνει την παραμονή της στο Όκλαντ, όπου παραμένει στο πλευρό του Πολ (νοσηλεύεται για νευρολογική ασθένεια), τον παίρνει μαζί του στη Νέα Υόρκη και από κει περιοδεύουν στην Αμερική, γιατί έχει την υποχρέωση να ολοκληρώσει τις συνεντεύξεις του.

 

Τα πάντα στην ταινία-δρόμου του Μάικ Μιλς (Beginners, 20th Century Women) κρίνονται από τη χημεία του προσαρμοστικού, εξωστρεφούς Τζόνι με τον ασυνήθιστο, πεισματάρη Τζέσι. Ευτυχώς, τα αντανακλαστικά ενός έμπειρου ηθοποιού, όπως ο Χοακίν Φίνιξ, που δεν έχει ξεχάσει το παιδί μέσα του (απεναντίας, εδώ φαίνεται να βρίσκεται δημιουργικά συνδεδεμένος με ένα πληγωμένο κομμάτι της ψυχής του) λειτουργούν αρμονικά με το ενοχλητικό/αφοπλιστικό μικρομέγαλο που αναπτύσσει ο Γούντι Νόρμαν.

 

Το άβολο συναίσθημα που προκύπτει από ένα παιδί με εμμονές θανάτου και εκρηκτική, ανεξέλεγκτη συμπεριφορά πέφτει σε ένα διαλογικό μαξιλάρι, γιατί ο Φίνιξ ξέρει πολύ καλά να βγάζει ψιθυριστά τις σκέψεις του μπροστά στην κάμερα, να ακούει και να αναλαμβάνει δράση όποτε χρειαστεί ‒ δεν θα μπορούσε να απομακρυνθεί περισσότερο από τον ετοιμόρροπο Τζόκερ, τον πρόσφατο ερμηνευτικό θρίαμβο που του χάρισε το Όσκαρ.

 

Εκτός από την ασπρόμαυρη, ήρεμη ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο Ιρλανδός διευθυντής φωτογραφίας Ρόμπι Ράιαν, ο Φίνιξ δίνει τον ρυθμό της οικογενειακής δυναμικής με τις συναντήσεις του, στο παρόν και σε χρονικές αναδρομές, με την αδελφή του, που η Χόφμαν υποδύεται πολύ ανθρώπινα και πειστικά. Παρά τις πικρίες και τα απωθημένα που διερευνά, η ταινία Η ζωή Συνεχίζεται γίνεται αβίαστα μία από τις πιο τρυφερές και ευπρόσδεκτες ταινίες της χρονιάς, μια feelgood dramedy που δεν αποθεώνει την αισιοδοξία σε πείσμα των πραγματικών προβλημάτων.