Με τις ταινίες που αφορούν τα προβλήματα της εργατικής τάξης, αλλά υιοθετούν μια σκληρή φεστιβαλική αισθητική, υπάρχει το εξής ζήτημα: αν είναι φτιαγμένες έτσι ώστε να κάνουν καριέρα και να «καταναλωθούν» σε μεγάλα και μικρά αστικά φεστιβάλ, πώς θα βρουν τον προορισμό τους προς το κοινό το οποίο (υποτίθεται πως) αφορούν; Μήπως, τελικά, δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από μια ασφαλή τουριστική περιήγηση με στόχο να κάνει ταξικά ανώτερους θεατές και τους δημιουργούς τους να νιώσουν κοινωνικά ευσυνείδητοι;

 

Το ενδιαφέρον στοιχείο αυτής της μεταφοράς του βιβλίου μιας επιτυχημένης Γαλλίδας δημοσιογράφου, που υποδύθηκε για κάποιους μήνες την καθαρίστρια για τις ανάγκες της συγγραφής του, έγκειται στο γεγονός ότι ακουμπά το ζήτημα του «προνομιακού βλέμματος». Το θέμα είναι ότι ούτε σκωπτικά το βλέπει, ούτε το καθιστά πυρήνα της δημιουργίας, ούτε εστιάζει και ιδιαίτερα στο αντικείμενο της έρευνας, που είναι η εμπειρία της εργατικής τάξης και, εν προκειμένω, των κακοπληρωμένων καθαριστριών. Το υποτυπώδες δράμα γεννιέται από τη φιλία της κεντρικής ηρωίδας με μια καθαρίστρια και από το (ας το πούμε) σασπένς που προκαλεί μια πιθανή αποκάλυψη της πραγματικής της ταυτότητας, η οποία θα έθετε τη σχέση τους σε κίνδυνο.

 

Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά. Tουλάχιστον έχει την τρομερά φορμαρισμένη εδώ και μερικά χρόνια Ζιλιέτ Μπινός στον κεντρικό ρόλο, η οποία μπορεί να κάνει ενδιαφέρον το κοινότοπο και συχνά μοιάζει πιο αληθινή από τους αληθινούς ανθρώπους που εμφανίζονται στην ταινία, σε αντιστοιχία με τη Φράνσις ΜακΝτόρμαντ στο Nomadland και τον Γουίλεμ Νταφό στο Florida Project.