Από τη Βολιβία, μια χώρα που δεν θα αποκαλούσες ακριβώς κινηματογραφική δύναμη, μας έρχεται μια ενδιαφέρουσα κατάθεση στο σινεμά των αυτοχθόνων. Ένα γηραιό ζεύγος που ζει στη μέση του πουθενά εκτρέφοντας λάμα διαπιστώνει ότι μια παρατεταμένη ξηρασία απειλεί τον τρόπο ζωής τους. Η έλευση του εγγονού τους και η πρόσκλησή του να μετακομίσουν μαζί του στην πόλη θέτει ένα δίλημμα στους δυο ηλικιωμένους χαρακτήρες, σε μία ακόμα ταινία που επιστρατεύει το μοτίβο της ραγδαίας αλλαγής του φυσικού περιβάλλοντος ως αφορμή για να αναδείξει τη σύγκρουση μεταξύ της παράδοσης και της νέας εποχής. Ίσως υπερβολικά βραδύκαυστο για μερικούς, με αξιέπαινη δουλειά από τη διεύθυνση φωτογραφίας, που καταφέρνει να εντοπίσει νέα κάδρα σε ένα μονότονο τοπίο, με την εμφανή ανάγκη ενός λίγο πιο αλαφροΐσκιωτου σκηνοθετικού αγγίγματος, ώστε να αναδειχθούν οι θεματικές του έργου και να διευρυνθούν οι κινηματογραφικές αρετές του, αλλά και με μια απλότητα που θα αποζημιώσει όποιον θεατή συμφιλιωθεί με τους ρυθμούς του.