Σε ένα από τα τελευταία του φιλμ, λίγο πριν από τον πρόωρο θάνατό του, ο Αντόν Γιέλτσιν περιφέρεται στο Πόρτο και γίνεται ένα από τα δύο μέλη μιας ερωτικής ιστορίας που φαίνεται να εμπνέεται από δύο διαφορετικές εκφάνσεις της κινηματογραφικής ιστορίας: το σινεμά του Αλέν Ρενέ που εντρυφά στην έννοια του χρόνου και στο πώς αυτή έχει διαφορετική σημασία για τον κάθε ήρωα, αλλά κυρίως από το μικρό είδος των city symphony ταινιών που άκμασε λίγο πριν από την έλευση του ήχου κι έβαζε σε πρωταγωνιστικό ρόλο το ίδιο το αστικό τοπίο, παρουσιασμένο σαν ένα μαγικό, φαντασιακό σύμπαν. Κι εδώ, με τα ευρήματα του γυρίσματος σε φιλμ 8 και 16 mm, το Πόρτο, τα κτίρια, τα καφέ και οι δρόμοι του γίνονται ο βασικός ήρωας ως εικόνα μιας Ευρώπης που εξαφανίζεται, με την ιστορία του ζευγαριού να παρεμβάλεται περισσότερο ως φλυαρία παρά ως ενίσχυση αυτών των εικόνων.