Η ψυχοδανειστική πινακοθήκη χαρακτήρων αμφίβολης ηθικής της Πατρίσια Χάισμιθ συναντά την εκλεπτυσμένη ματιά του Τοντ Χέινς στον ανθρώπινο ψυχισμό σε μια ευρείας έννοιας μαύρη κωμωδία όπου τίποτε δεν είναι αδιάσειστο και κανείς δεν έχει προεξοφλήσει το μέλλον του, όποιες και αν είναι οι μέχρι τώρα επιλογές του.

 

Μετά τη γυναικεία δυναμική μιας άλλης εποχής, όπως την αποτύπωσε στο στιλπνό και αρχοντικό Κάρολ, ο Αμερικανός σκηνοθέτης υιοθετεί μια νοοτροπία σαπουνόπερας για την αντιπαράθεση της Γκρέισι Άθερτον-Γου (Τζουλιάν Μουρ) με την Ελίζαμπεθ Μπέρι. Η πρώτη ζει σχετικά ήσυχα στο Καλαμπάσας της Καλιφόρνια με τα παιδιά και τον ασιατικής καταγωγής σύζυγό της, πουλώντας γλυκά στους γείτονες και βασικά σε όσους τη συμπαθούν και τη στηρίζουν ακόμη μετά το σκάνδαλο που απασχόλησε την κοινή γνώμη και ειδικά την κοινότητα στην οποία ανήκει χρόνια πριν, όταν ερωτεύθηκε τον 13χρονο τότε Τζο, έμεινε έγκυος, τον παντρεύτηκε, έκανε φυλακή και μετά οικογένεια μαζί του, εγκαταλείποντας τον σύζυγο και τα παιδιά της – ο γιος της έχει ακόμη απωθημένα, ενώ ο πρώην ούτε καν τη συζητά στην εξίσωση της ζωής του.

 

Η Ελίζαμπεθ θέλει να ξεκολλήσει από το τηλεοπτικό της τέλμα και η βιογραφική ταινία για την Γκρέισι αποτελεί την ιδανική λύση. Την επισκέπτεται για να τη γνωρίσει και ζητά την άδειά της να μελετήσει την καθημερινότητά της. Αναζητώντας κάτι βαθύτερο που θα τη βοηθούσε για τον ρόλο, βρίσκει συχνά ένα εσώψυχο τείχος – λογικό. Κινούνται παράλληλα, πολιτισμένα, αναγνωριστικά. Η περιστασιακή συμβίωσή τους βασίζεται σε αμοιβαία οφέλη, αλλά δεν μπορεί παρά να είναι προβληματική στην ουσία της. Ο ανταγωνισμός δεν στέκει στο επιφανειακό επίπεδο της ομορφιάς, της νεότητας ή της φιλαρέσκειας. Επεκτείνεται στα κεκτημένα, το ρίσκο και την επιθυμία. Η σύγκρουσή τους είναι περίπου μπεργκμανική, εξού και τα αντιμαχόμενα προφίλ τους, που παραπέμπουν στην Περσόνα.

 

Μεταβάλλοντας αδιόρατα τον τόνο και πιο έντονα τις διαθέσεις, το May December (έκφραση για μια ερωτική σχέση με σημαντική διαφορά ηλικίας) ξεπερνά το φάντασμα του σκανδάλου από το παρελθόν και ξεσκεπάζει το χειρότερο εχθρό του πάθους, δηλαδή τις μπανάλ στάχτες που έχουν απομείνει στη σβησμένη φλόγα του. Η ενδιαφέρουσα προσθήκη στην ιστορία που βασίζεται στην αληθινή περίπτωση της Μέρι Κέι Λετουρνό είναι ο Τζο Γιου (Τσάρλς Μέλτον), ο νεαρός σύζυγος που από διακοσμητικός «σερβιτόρος» σταδιακά διαδραματίζει καταλυτικότερο ρόλο όσο η Ελίζαμπεθ αποκτά (ή τουλάχιστον έτσι νομίζει) πλεονέκτημα και επιρροή, σε σχέση με την πρώτη φάση αναμονής και παρατήρησης.

 

Φανταστείτε, λοιπόν, μια κατάσταση του έρωτα που δεν τολμά να αποκαλυφθεί (Far from Heaven, πάλι με την Τζουλιάν Μουρ) σε ένα προχωρημένο στάδιο, από τον ίδιο σκηνοθέτη που εδώ προτιμά μια καλυμμένα σατιρική αφήγηση όχι με μία αλλά με δύο γυναίκες που ψάχνουν τη θέση τους από διαφορετικές αφετηρίες και βρίσκουν την ευκαιρία να βρουν ένα κομμάτι του χαμένου τους εαυτού μέσα από την απεικόνιση της αλήθειας. Ο Χέινς το κάνει να φαίνεται πιο εύκολο απ’ ότι ακούγεται. Και η Μουρ με την Πόρτμαν, στην πιο απαιτητική και καλύτερή της παράσταση εδώ και χρόνια, το υπηρετούν θαυμάσια.