«Η αδερφή μου είχε μακριά ξανθά μαλλιά και άρεσε στον πατέρα μας να λέει ότι είναι όμορφη σαν χειροποίητη. Για μένα ρωτούσαν πώς τα πάω στο σχολείο κι αν είμαι καλή μαθήτρια». Κινηματογραφώντας για καιρό τις συναντήσεις και τις συνομιλίες μιας ομάδας γυναικών στη σάουνα ενός εσθονικού δάσους, η Άννα Χιντς μπόρεσε να αποσπάσει αφιλτράριστες εξομολογήσεις σαν την παραπάνω, μα και πολύ πιο σκοτεινές. Ο φακός της εστιάζει στα σώματα και λιγότερο στα πρόσωπα, προσπαθώντας και κατορθώνοντας να περάσει στη γυμνή αλήθεια, να φωτίσει διαφορετικές πτυχές του σώματος ανάλογα με το περιεχόμενο της εξομολόγησης, να το αναδείξει ως μέρος αυτοπροσδιορισμού, ως ευχή που κληροδοτήθηκε στον φορέα του, μα και ως κατάρα φορεμένη από εξωγενείς παράγοντες. Το κιαροσκούρο δίνει μια (δι)αχρονική διάσταση σε όσα παρακολουθούμε, γεννώντας μια σχεδόν μυστικιστική εμπειρία. Όταν τελειώσει η προβολή, νιώθουμε ότι με έναν μαγικό τρόπο έγινε ορατή η νοητή γραμμή που ενώνει τις γυναίκες της «καπνιστής σάουνας» μέσα από εμπειρίες που, δυστυχώς, παραμένουν κοινές.