Με βασικό χαρακτήρα εμπνευσμένο από τα σπλάχνα του κλασικού γουέστερν σε ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον και με ξεκάθαρα φεμινιστικούς στόχους, η Μαρλίνα είναι μια εντελώς φευγάτη πρόταση της Ινδονησίας για τα φετινά Όσκαρ.

 

Με την κάμερα να εστιάζει συχνά στο όμορφο και παράλληλα ηρωικό πρόσωπο της πρωταγωνίστριας, κρύβοντας πίσω της θύματα και συμφορές, το φιλμ προσπαθεί να διατηρήσει ως το τέλος έναν ανθρώπινο χαρακτήρα, παρά το γεγονός πως κατά τη διάρκειά του περιφέρεται ένα κομμένο ανθρώπινο κεφάλι-λάφυρο νίκης απέναντι σε θρασύδειλους ληστές.

 

Η ιστορία της κινηματογραφείται σταδιακά σαν όνειρο και είναι γεμάτη τύψεις και θλίψη και ο χειρισμός της διαφέρει από τον τρόπο του Ταραντίνο, αφού εστιάζει στην ηρεμία που ψάχνει η ηρωίδα πίσω από το κύμα βίας στο οποίο μπλέκει και όχι στη σκιαγράφηση μιας villainess που απολαμβάνει αυτό που κάνει.