Αλγερία, 1959. Οι πολεμικές επιχειρήσεις για την ανεξαρτησία της Αλγερίας εντείνονται. Ο υπολοχαγός Τεριέν έχει μετατεθεί σε μία από τις πιο απομακρυσμένες περιοχές της Αλγερίας, για να αντικαταστήσει ένα αξιωματικό που πέθανε σε μια συμπλοκή. Αυτός ο πόλεμος όμως απέχει πολύ από αυτό που είχε φανταστεί ο ίδιος. Θα αναγκαστεί να αντιμετωπίσει ένα βετεράνο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος είναι πρόθυμος να σκοτώσει ακόμη και τους στρατιώτες με τους οποίους υπηρέτησε μαζί για να εξασφαλίσει την ανεξαρτησία της πατρίδας του. Όταν οι Αλγερινοί σφάζουν τους κατοίκους ενός χωριού, ο Τεριέν προσπαθεί να παραμείνει ψύχραιμος μπροστά στις ανείπωτες φρίκες που παρακολουθεί. Η άλλη πλευρά του νομίσματος είναι ο λοχίας Ντουνάκ, που πιστεύει ακράδαντα ότι η ωμότητα αυτή μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με την ίδια μορφή βαρβαρότητας. Σύντομα ο Τεριέν θα γνωρίσει ένα μικρό παιδί που επιβίωσε εκ θαύματος και θα αναγκαστεί να δει την εικόνα του πολέμου μέσα από τα αθώα μάτια του.

Η ταινία διαδραματίζεται στα μέση της γαλλο-αλγερινής σύρραξης, και ίσως γι' αυτό δεν επιδιώκει να ξεκινήσει τελείως πληροφοριακά ή να ολοκληρώσει με βάση τα τελευταία γεγονότα, σε έναν τόνο θριαμβικό ή πένθιμο. Ουσιαστικά, παίρνει μια ευπρόσδεκτη απόσταση από τις δυο πλευρές, επιχειρώντας να προκαλέσει μια προφανή σύνδεση με τη σύγχρονη μορφή επέμβασης μιας μεγάλης δύναμης σε μια ξένη και μακρινή χώρα - φυσικά, οι συνθήκες τότε ήταν τελείως διαφορετικές και το πνεύμα στο οποίο κινούνταν οι εκατέρωθεν πλευρές ανάλογο της αυτοκρατορίας που διεκδικούσε τα «δικά» της χώματα.

Ο Σίρι κάνει στιβαρή δουλειά, χολιγουντιανή σε μεσαία κλίμακα και κλέβει σκηνές που θα μπορούσαν να έχουν βγει μίζερες, με επιδεξιότητα και προσεγμένη χρήση των εφέ. Δεν κατάλαβα ωστόσο τι μέρος του λόγου είναι η ταινία. Πέρα από τον επιχειρησιακό της ρόλο, βάζει διστακτικά τα πόδια της στα νερά των χαρακτήρων, αρνούμενη να βουτήξει στα βαθιά. Δυο αξιωματικοί με τετριμμένα λάθη και ήδη καταγεγραμμένες αμφιβολίες και πολλοί στρατιώτες που ξεπαστρεύονται από μάχη σε μάχη. Κινηματογραφικό σχόλιο για το βίαιο και βρώμικο τέλος της αποικιοκρατίας, η τρέλα και ο ζόφος των ενόπλων σε ένα μακροχρόνιο αγώνα, η φύση του αντάρτικου; Ο Σίρι έχει χρηματίσει στην Αμερική σε περιπέτεια, αποδεικνύει ότι μπορεί να ανταπεξέλθει στο βάρος του πολεμικού παρακλαδιού της, αξιοποιεί τα επιμέρους στοιχεία, όπως τη μουσική του Αλεξάντρ Ντεπλά, αλλά πέραν τούτου ουδέν.