Ένα δαιμονισμένο απόγευμα στο σπίτι ενός καθηλωμένου σε αναπηρικό καροτσάκι γίνεται ταινία, που, παρ'ότι είναι κλεισμένη σε ένα σπίτι και στον περιβάλλοντα χώρο, δεν θυμίζει καθόλου θεατρικό ή ταινία σύμφωνα με τις αρχές του dogma. Στο ντεμπούτο του ο Νορβηγός σκηνοθέτης Μπρέιεν χρειάζεται κάτι λιγότερο από 80 λεπτά της ώρας για να συνδυάσει τη μαύρη κωμωδία με την αλήθεια ενός μικρόκοσμου που οι αρτιμελείς δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν με διαύγεια πνεύματος και καθαρότητα συναισθημάτων.

Η σύζυγος του πρωταγωνιστή είναι σε απόγνωση από την παρατεταμένη κατάθλιψη του καθηλωμένου άνδρα της, ο οποίος είναι κλεισμένος στο δωμάτιό του, βλέπει τον Ελαφοκυνηγό, ακούει αμερικάνικη ροκ του ‘60 στο πικάπ του και καπνίζει τσιγαριλίκια για να μουδιάσει ακόμη περισσότερο. Καλεί λοιπόν μια ομάδα από ανήμπορους, με επικεφαλής μια καθωσπρέπει κυρία, που εφαρμόζει τη μέθοδο της θετικής σκέψης. Μέσα σε λίγη ώρα, η εκνευριστική επαγγελματίας τρώει μπουνιές και τα μαζεύει άρον-άρον, για να καταλήξουμε στο επιμύθιο πως αν θέλει κανείς να νιώσει πραγματικά τι περνάει ένας άνθρωπος με προβλήματα κινητικότητας ή επικοινωνίας, οφείλει να μπει στο τριπ της αρνητικής σκέψης.

Το συμπέρασμα είναι αρκετά στρογγυλεμένο, τα βήματα προς τη λύση είναι μάλλον βιαστικά, αλλά η ταινία έχει συλλάβει την ψυχολογία μιας ετερόκλητης ομάδας που ενώνεται από τον ίδιο πυρήνα μιζέριας και αυτοοικτιρμού. Η σχηματικότητα της ανάπτυξης και μια επανάληψη στα μοτίβα δεν μειώνει παρά ελάχιστα την αυθεντική διάθεση των πρωταγωνιστών μιας προσωπικής τραγωδίας, που βιώνεται μοναχικά και ανακουφίζεται με πόνο, και το αναπόφευκτο κωμικό ανάθεμα που πηγάζει από το τελεσίδικο της ασθένειας. Ο Μπρέιεν είναι αρκετά έξυπνος ώστε να εξάγει το αστείο από τη διαφορά φάσης και την ελλιπή επικοινωνία.